Crisis Awareness

Tag: Spotify

De zwakke schakel

Leestijd: 7 minuten

De zwakke schakel is een wandergids over teamsport als metafoor voor crisismanagement. En dan met name over voetbal, want daar zitten de leerzame verhalen. Van het blog Cruyff over crisis tot de stress bij het nemen van penalty’s en situational awareness op het voetbalveld.

Maar we beginnen met de zwakke schakel. Daar was ik in Fluke al tegenaan gelopen en het intrigeerde me genoeg om er apart aandacht aan te besteden. Het weak link problem zegt namelijk iets over de fragiliteit van een systeem en is daarmee een indicator voor Crisis Awareness.

Als je weet hoe dat uitwerkt in sport, kun je er misschien ook wat mee in de context van organisaties en crises. Dat gegeven leidde uiteindelijk tot deze inleiding voor de wandergids over voetbal. Mooi als afsluiting van het EK en de serie sportblogs die ik schreef voor deze sportzomer. Aan het eind van dit verhaal staan ze allemaal in een rijtje.

In deze wandergids lopen de visuele verslagen van Wendy Kiel parallel mee als een side story. Zo verging het Nederlands elftal het op het EK 2024 in Duitsland. De eerste wedstrijd was tegen de Polen. Toen leek alles nog mogelijk.

Weak link problem

Eerst naar Brian Klaas. In zijn boek Fluke schrijft hij namelijk over het weak link problem (zwakke schakel) in relatie tot sport. Hij vergelijkt daarvoor basketbal met roeien.

Basketbal is een strong link (sterke schakel) sport, zo schrijft hij. Om daarin succesvol te zijn moet je vooral investeren in je beste speler. Die wint meer punten voor het team dan de slechtste speler er doet verliezen. Investeer dus niet in je slechtste spelers, maar in de beste.

Bij roeien is dat anders.

Speed is a function of synchronization , balance, and timing. In a crew of eight rowers and one coxswain, if even one rower is a bit off, the boat will start to lurch side to side, the oars slapping the water and creating drag. The crew will lose. They’re only as good as their worst athlete. That makes it a weak link problem

brian klaas

Voetbal is ook een zwakke schakel sport, betogen Chris Anderson en David Sally in The numbers game. Uit dat boek haalde Brian Klaas zijn mosterd vandaan. Anderson en Sally analyseren voetbal en voetbalwedstrijden aan de hand van veel data en allerlei statistische onderzoeksmethodes, zoals multiple regressie analyse. Daaruit trekken ze allerlei conclusies en doen aanbevelingen.

Wat ze onder andere zeggen: neem korte corners, een coach wisselen heeft weinig invloed, mooi spelen bestaat niet maar effectief wel en bij voetbal verliest de favoriet opmerkelijk vaker dan in bijvoorbeeld basketbal.

Ze concluderen verder dat voetbal veel lijkt op wat de O-ring theory wordt genoemd, naar de ramp met de spaceshuttle. Een falende O-ring werd de Challenger fataal. Precies zo is het met voetbal; een kleine fout in het geheel kan catastrofale effecten hebben. Het team dat de meeste fouten maakt, verliest. Dat is de zwakke schakel.

Strakke koppelingen en complexiteit leiden nu eenmaal tot ongevallen, zou Perrow erover zeggen.

Veiligheid

Dit vraagstuk van de sterke en zwakke schakel zie je in veel veiligheids- en crisissituaties terugkomen. Maak je een systeem beter door de O-ring fout te voorkomen of door juist je sterkste lines of defense te verbeteren?

Strong-link and weak-link problems have very different solutions. With weak links, we need risk-aversion and a focus on high minimum standards and safety. With strong-link problems, however, we need to embrace risk, diversity and competition. 

Chris Dillow

Spotify is een sterke schakel probleem. Zolang je de beste muziek er op kunt vinden, kan slechte muziek je niks schelen.

Wetenschap is ook een sterke schakel  probleem. Vooruitgang bereik je door de beste onderzoeken, niet door het verbeteren van slecht onderzoek. Die negeer je gewoon.

Deze tekening wijkt iets af omdat we toen aan het wandelen waren over het Elfstedenpad

De bankencrisis was een zwakke schakel probleem. Faillissementen kwamen door slechte banken, wat de goede banken presteerden deed er niet toe.

Net zo is voedselveiligheid een zwakke schakel probleem. Je wordt ziek van één rot ei, ongeacht of de andere eieren prima waren.

Malcolm Gladwell, onder andere bekend van The tipping point, boog zich ook over de sterke en zwakke schakel met een sprekend voorbeeld uit de luchtvaart. Waarbij je 50 miljard krijgt om de luchtvaart in Amerika efficiënter te maken. Wat ga je daarmee doen?

The last thing you would do is to go to Denver, which has that big, gorgeous new airport, and make it even bigger and even more gorgeous. No, you’d go to the worst and most crowded airports in the country — LaGuardia, Newark, Kennedy — and make them better. Because every single day, delays at Newark and LaGuardia and Kennedy ripple across the country and delay planes everywhere. You’d spend all $50 billion in New York. If you do that, you’re essentially saying, “Air travel in the United States is a weak link problem.” We’re limited by how appalling New York airports are more than by how good our best airports are.”

malcolm gladwell

Een website is ook een strong link problem: hoe kan je de beste blogs zo goed maken dat mensen terugkomen om andere stukken te lezen, ook als er af en toe een mindere tussen zit? Hetwelk voor Rizoomes natuurlijk een volledig hypothetische kwestie is. Kijk maar eens naar deze blogs in de wandergids 😊.

Wandergids in vogelvlucht

Cruyff en Crisis is één van de eerste blogs die ik maakte over sport als metafoor voor crisismanagement. En één van de leukste om te schrijven; ik heb zelf veel plezier gehad bij het ontcrypten van al die uitspraken.

Waarom Ronald de Boer zijn penalty miste op het WK van 1998 was voor mij een onverwachte winstpakker. Tijdens een theatervoorstelling kwam Ronald de Boer uitleggen hoe dat nou ging, zo’n penalty nemen onder druk, en daarna begreep ik ook precies wat de psychologische risico’s zijn bij incidentbestrijding.

Hoogspanning; presteren onder druk van Geir Jordet gaat op een wetenschappelijke manier verder waar de anekdote van De Boer stopt. Vier belangrijke competenties komen er boven tafel: initiatief, zelfbeheersing, voorbereiding en leiderschap.

Scannen met Xavi en Haaland is ook gebaseerd op onderzoek van Geir Jordet. Eigenlijk is het een blog over toegepaste situational awareness. Weet je wat er om je heen gebeurt en wat je moet doen om je doelen te halen?

De meedogenloze weg van de Cleaner pikte ik op na het lezen van een krantenartikel waarin stond dat Peter Bosz dit boek aan al zijn spelers had gegeven vlak voor het seizoen begon. Een typisch Amerikaans boek over hoe meedogenloos je moet presteren om een Cleaner te zijn. Er stond tussen de regels meer zinnigs in dan ik op het eerste gezicht had gedacht.

Voorkom de crisis met Ton Boot is het derde boek uit de sportzomerreeks. Een mooi verhaal over het leiden van basketbalteams dat je zo kunt overhevelen naar een brandweerploeg of een kleine afdeling.

Sport as imagined schreef ik in 2021 als column voor het blad van de NVVK. Het handelt over een bekend probleem uit de veiligheidskunde, het verschil tussen work as imagined en work as done. Wat ook van toepassing is op sport. Het enige verhaal uit deze wandergids waarbij sport kan leren van crisismanagement. Verder uitgeanalyseerd in het blog Situational surprise aan de finish, waar van Vleuten dacht dat ze de winnaar was, maar gemist had dat er al iemand voor haar over de streep was gegaan.

Wat we kunnen leren van de VAR is een blog dat handelt over vergevingsgezinde infrastructuur. Kan de VAR functioneren als een vangnet dat verkeerde beslissingen herstelt? De conclusie in 2018 was ‘mogelijk wel, maar dan moet je eerst een aantal lekken repareren’. Zes jaar later was mijn conclusie dat het niet gelukt is en de VAR misschien wel beter opgeheven kan worden.

Hoe tactiek en strategie de kracht van voorspellen vergroten was in 2014 mijn allereerste blog over voetbal en risico’s. Over patronen en afwijkingen, schaken en voorspellen. Hierin zitten al de kiemen voor mijn denken over Crisis Awareness, maar dat wist ik toen nog niet.

En over Crisis Awareness gesproken, op basis van dat framewerk kan je concluderen dat het Nederlands elftal een fragiel systeem is, dat daardoor erg gevoelig is voor toevallige omstandigheden. Zoals twee eigen doelpunten en enkele twijfelachtige scheidsrechterbesluiten, die je de das omdoen. Een robuust systeem absorbeert dergelijke tegenslagen wel.


De Zwakke schakel is de vijfde wandergids. Eerder verschenen al De evolutie van crisis, De risico’s van het vak, Niet door corona alleen en Brandweermonument op schrift. Ze staan allemaal in een rijtje in het Glossarium.

De vet coole soul van The Greyhounds

Leestijd: 3 minuten

Vet coole soul, dat is wat The Greyhounds maken. Hun nieuwe album ‘Live on 29th Street Volume IV’ benadert wat mij betreft de perfectie. Alles wat ze niet nodig hadden is er uitgesloopt en dan nog blijft er een hele hoop over. Met speciale dank aan drummer Jay Mumford.

Het algoritme van Spotify is een raadselachtig construct. De ene keer komt het met geweldige aanbevelingen, terwijl er net zo makkelijk af en toe pure bagger in de Release Radar dan wel Discover Weekly wordt gesmeten. Kennelijk leidt het één tot het andere; als je echt een glimmende lijst wil moet je hem zelf maken, zoals Het Bloemterras.

Had ik al gezegd dat daar inmiddels ruim 1400 nummers op staan?

Even terug naar Spotify en z’n vage algoritme. Een paar jaar geleden ontstonden er nogal wat two-man bands, zoals The Black Keys, die een avontuurlijke bluesy roots speelden. Ik luisterde er veel naar, waarna het algoritme precies dat soort bandjes in mijn aanbevelingen begon te stoppen.

Vind Ed leuk, dacht Spotify.

En sommige van die nummers waren dat ook. Zo trof ik op zeker moment ‘What’s on Your Mind’ tussen mijn aanbevelingen, het zal ergens in 2014 zijn geweest. Opgeleverd door The Greyhounds, een illuster duo dat een soort 70’s bluesy soul speelde. Ik had er nog nooit van gehoord, maar dankzij Spotify nu dus wel.

Mijn aandacht was getrokken, maar ik was ook niet weer volledig verkocht. Daarvoor zaten er iets te veel tierelantijntjes in, gekke geluidjes en rare loopjes. Maar de zang was soulvol en deed denken aan Bill Whithers met z’n tweetjes. Verder zat er genoeg gitaar in om het interessant te houden.

Darryl Hall meets ZZ Top, die rake kwalificatie kwam ik ook ergens tegen.  

Toch werd het daarna stil rond The Greyhounds in mijn afspeellijsten, het bleef mij een beetje teveel feest-en partijenmuziek. Tot ik begin van dit jaar hun nieuwe album ‘Live on 29th Street Volume IV’ ontdekte. Voor die gelegenheid hadden gitarist Andrew Trube en keyboardspeler Anthony Farrell zich versterkt met drummer Jay Mumford, beter bekend als rapper J-zone.

En wat een goed idee was dat.

Gelijk vanaf het eerste nummer ‘Nobody’s Judging’ legt Jay een retestrak ritme neer, waarover de zacht golvende Fender Rhodes en tingelende gitaar hun vet cool souldekentje uitvouwen. Dat doet bij vlagen denken aan The Philadelphia Experiment, een andere favoriet van mij.

Of zou het net andersom zijn, dat J-zone zijn drumwerk lekker improviseert in de reeds bestaande nummers? Die waren er immers al en na 15 jaar weten Andrew en Anthony precies hoe ze samen die seventies soul sfeer neer moeten zetten. Dat geeft een drummer alle ruimte voor een eigen invulling, luister maar eens naar Yeah Yeah Yeah, waar J-zone net voor elke tel op zijn snare slaat.

Hoe dan ook, het grote verschil tussen deze live opnames en de reguliere albums is dat al die tierelantijnen zijn verdwenen. Wat overblijft is een mellow, mid tempo live opname waar al het publieksgeruis kunstig uit weg is gemixed. Drie mannen en hun muziek die alleen dat doen wat strikt nodig is voor vet coole soul.

Een perfecte plaat, beter gaan The Greyhounds het niet maken. Dat is met Keep it to Yourself van The Tibbs al het tweede goede soulalbum van 2024. Het maakt nieuwsgierig naar wat dit jaar ons nog meer gaat brengen.

B.B. King – One kind favor

Leestijd: 4 minuten

In de zomer van 2008 verscheen het laatste album van B.B. King, One kind favor. King was toen al 83 en misschien is dat wel de reden dat het zo relaxed klinkt. Cool blues is het. In de jazz zouden ze het misschien blue noemen, maar ja, blues is al blue.

See that my grave is kept clean is het eerste nummer en de naamgever van ‘One kind favor’

Als beheerder van een vage verzameling kijk ik graag naar TV-programma’s met oude meuk. Mensen die hun zolder hebben opgeruimd en stiekem hopen de hoofdprijs binnen te halen. En soms zitten er echt mooie dingen bij. Ook dat is leuk.

Lucille

Een van die programma’s is Pawn Stars. Tegenwoordig van begin tot eind gescript, maar dat mag de pret niet drukken. Niet zo lang geleden kwam daar een man met een gitaar binnen, waarop de handtekening van B.B. King stond. Was die echt of een one kind favor?

Ooit, in 1949, speelde King in een schuur ergens in Arkansas toen twee mannen ruzie kregen. Door de vechtpartij die volgde ontstond er een brand, zodat iedereen naar buiten moest vluchten. King ging echter terug om zijn gitaar te redden, wat hem bijna het leven kostte.

Later bleken de twee kemphanen ruzie om een vrouw te hebben gehad, Lucille. Sinds die dag noemde B.B. King elke gitaar Lucille. Om hem eraan te herinneren dat je nooit ruzie moest maken om een vrouw en al helemaal niet terug een brandend gebouw in moest rennen om je gitaar te redden.

Screenshot uit Pawn Stars met de B.B. King gitaar, Lucille.

Gitaar Lucille werd daarna een soort gimmick. B.B. King had er velen, gaf er bijna even zo veel weg en strooide graag met zijn handtekening erop. Zo ook bij deze gitaar van Pawn Stars. Helemaal echt, ook de handtekening, maar meer waard dan 2500 dollar was ie niet. Omdat er zo veel van zijn. Teleurgesteld droop de man af.

Die overvloed was ook een beetje het probleem van B.B. King zelf geworden. In de loop der jaren werd hij onderdeel van een popcircus, waar vooral andere sterren zich via hem in het zonnetje probeerden te zetten. U2, Eric Clapton en Live Aid, ze wisten hem allemaal te vinden. Het leverde niet altijd de beste muziek op, maar het verkocht wel goed. Dat is natuurlijk ook best lekker.

Tot T Bone Burnett, een bekende americana producer, het niet langer aan kon zien. De oude B.B. King moest nog één keer laten zien wat ie in zijn mars had. Hij verzamelde een band met topmuzikanten, waaronder Dr. John op piano en Jim Keltner op drums en stelde een uitgelezen serie nummers voor.

Zoals “Sitting On Top Of the World,” “Tomorrow Night,” and “World Gone Wrong”. Die, toevallig of niet, ook op de albums van een opgeleefde Bob Dylan begin jaren negentig stonden.

One kind favor

En ook Backwater Blues, die als eerste op het Bloemterras terecht kwam. De lijst die ik samen maak met mijn oude vriend Gabor en waar wij beurtelings een nummer op plaatsen. Een soort Herenleed met een playlist.

Maar het had ook ‘See that my grave is kept clean’ kunnen zijn, van Blind Lemon Jefferson. Waar ook de titel ‘One kind favor’ vandaan komt. Bijna een shuffle en zeer ingehouden gespeeld, even moest ik zelfs aan John Hiatt denken.

Maar als King dan zijn karakteristieke gitaargeluid laat horen weet je dat je ergens anders zit. Bij cool blues.

‘One kind favor’ is het eerste album in een nieuwe serie over de vergeten albums van het Bloemterras. Het was ook het eerste album van die playlist waar ik zo van onder de indruk was, dat ik me afvroeg waarom ik er maar één nummer afhaalde. Dit was een perfecte playlist op zichzelf. Een klassieker die iedere bluesliefhebber in zijn muziekbieb zou moeten hebben.

Wat met Spotify tegenwoordig een eitje is. Als je maar weet wat je er in moet zetten.

Dus waarom zou ik niet nog meer van dit soort halfvergeten pareltjes onder de aandacht brengen? In een aparte galerij op het muziekblog van Rizoomes? Als eerbetoon aan de makers, om je eigen muziekbieb te vullen en als antidote tegen de grote popverdwazing. Er staat dus nog meer mooie muziek te komen.

Terug naar One kind favor, ter afsluiting. Dit 42e album van B.B. King is zoals gezegd een relaxte plaat, cool blues met genoeg blazers om het een New Orleans tintje te geven. Die overheersen echter nooit, net als de rest van de band. Iedereen is muzikant genoeg om zijn ego thuis te laten.

Op dit album staat er maar één in het zonnetje en dat is B.B. King.

Mostly Blues van het Bloemterras

Leestijd: 6 minuten

Mostly Blues van het Bloemterras is een blog over de gezamenlijke playlist die ik sinds een paar maanden met een vriend uitwissel. Dat is nog leuker dan ik vooraf had bedacht, kan ik je zeggen, en ik maak je daarom graag deelgenoot van een paar ontdekkingen. Negen, om precies te zijn. Die zijn mostly blues.

Op 4 februari 2024 kreeg dit blog een kleine update over de vergeten albums van het Bloemterras. Dat vind je onderaan het blog.

Toen ik in 1984 ging studeren in Utrecht was Gabor de mentor van ons introductiegroepje. We konden het samen direct al goed vinden en hadden enthousiaste gesprekken over muziek, zwarte gaten en Star Trek. Om maar een paar onderwerpen te noemen. Niet dat we ons zelf nerds vonden, overigens. En nog steeds vinden we dat niet. Ontkenning kan een leven lang duren.

Mostly Blues van het Bloemterras
Het Bloemterras in 1982

Het Bloemterras was toen geruime tijd onze vaste plek. Dat leek ons dan ook een prima naam voor onze gezamenlijke playlist. Omstebeurt zetten we een nummer op die lijst. We hadden slechts één regel: ieder mocht van elke artiest maar één liedje plaatsen en pas als de ander dezelfde artiest had opgevoerd was ie weer helemaal vrij. Buut-vrij. Maar die regel blijkt opmerkelijk eenvoudig te omzeilen. Dus nu hebben we geen regels meer. Want er komt toch mostly blues op.

Muzieksmaak

Want dat was wel één van de opmerkelijke ontdekkingen van het Bloemterras: in de afgelopen 38 jaar is onze muzieksmaak dichter naar elkaar gegroeid dan hij indertijd was. De zwaarste metalen zijn er afgeroest en vervangen door diverse jazzstijlen, soul, beetje funk, nog best wel wat rock, maar mostly blues.

Andere ontdekking: als je samen zo’n lijst gaat maken wordt ie volledig anders dan je had gedacht. Je wordt verrast door vondsten van de ander, maar ook van jezelf. Want je gaat toch een beetje verder zoeken dan normaal. Niet te veel op het platgetreden pad, het liefst. Associaties achterna die je nooit had gekregen als je een eigen lijst opstelt. Even googelen, soms. Want er moet ook een verhaaltje bij over de mail. Het is niet alleen maar een liedje plaatsen. Zo makkelijk kom je er niet vanaf bij Gabor en Ed.

Zo groeit de playlist ondertussen als een rizoom alle kanten op. Als ik dit schrijf staan we op 295 nummers. Mostly blues, maar niet alleen. Tien verrassingen wil ik met jullie delen.

Verrassingen, omdat bijvoorbeeld het nummer nieuw is, althans voor ons. Er zit namelijk ook best wat oude meuk bij. Het kan ook zijn dat we het lied gewoon vergeten zijn, gemist hebben door andere muziek of omdat het Spotify algoritme het pas nu onverwacht voorschotelt. Want ook dat algoritme past zich aan, weten wij inmiddels.

Maar ik wil het vooral delen omdat het zo leuk is om te doen. Ik gun iedereen een gezamenlijke playlist als het Bloemterras. Met mostly blues. Of wat anders. Als het maar verrast.

Negen verrassingen van het Bloemterras

Hieronder presenteer ik negen verrassingen van het Bloemterras. Het zijn niet automatisch de beste nummers. Die hebben vaak al eerder aandacht gehad in andere blogs over muziek, zoals Sam Baker, Andrew Duhon of Alfa Mist. Of in de jaarlijsten van 2018, 2019, 2020 of 2021. Dan wel staan ze straks in de jaarlijst van 2022. Maar die komt pas begin december. Wie weet met mostly blues.

Daar gaat ie.

Bob Reynolds Guitar Band – Can’t wait for Perfect

Bob Reynolds toetert zich een slag in de rondte. De man participeert in allerlei projecten, zoals Snarky Puppy en bij John Mayer. En zo nu en dan komt ie met een eigen plaat, zoals Guitar Band in 2017. Voor het Bloemterras had ik nog nooit van Reynolds Guitar Band gehoord, maar dat album staat ondertussen bij mijn favorieten.

Admiral Freebee – Get out of Town

Admiral Freebee uit België. De DaDa is daar nooit ver weg, net als het absurdisme. En dat hoor je bij de Admiraal. Ik wist dat ie bestond, het album is immers al uit 2003. Maar dat het zo goed was, heb ik toen niet gehoord. Kennelijk te druk gehad met herrie, toen. Een herontdekking, dus, doch tijdloos.

Taj Mahal – Senor Blues

Taj Mahal kende ik van naam, maar niet zo goed van muziek. Senor Blues is een cover van Horace Silver en die jazzinvloeden liggen er niet zo’n klein beetje dik bovenop. En dat klinkt best lekker. Alleen van dat basloopje in het begin krijg je al zin. Het hele album is trouwens top. Maar wel mostly blues.

Dan Patlansky – Big Things Going Down

Dan Patlansky is de incarnatie van Steve Ray Vaughn. Maar dan uit Zuid Afrika. Had ie in Amerika gewoond, hij was nu wereldberoemd. Nu moet ie het met Rizoomes doen, doch elke reis begint met één stap. Big things going down is in deze live uitvoering nog mooier dan het origineel. En die is al zo goed.

Dr. John – I don’t want to Know

De good Doctor, alias de Nighttripper, daarvan dacht ik dat ik toch wel zo’n beetje alles wist. Niet dus, blijkt. Zijn album Anutha Zone uit 1998 is volledig aan me voorbij gegaan en is misschien nog wel beter dan mijn tot nu favoriet Locked Down. Van Anutha Zone deze prachtige cover van John Martyn.

Merry Clayton – Southern Man

Merry Clayton, geboren op Eerste Kerstdag 1948 (precies daarom is het ook Merry) is iemand die ik mijn hele muzikale leven al ken zonder dat ik het wist. Zij deed de vocalen in Gimme Shelter. Ja, u kent haar dus ook. Daarnaast backte ze ook vocals in Sweet Home Alabama van Lynyrd Skynyrd. Luister eens goed naar dit nummer Southern Man en verbaas u met mij waarom ze niet net zo beroemd is geworden als pak ‘m beet Aretha Franklin.

Ronnie Earl – Why can’t we live Together

Ronnie Earl is één van de frequente bezoekers van het Bloemterras. Vier keer staat ie er op, waarvan twee keer met z’n Broadcasters. Zo makkelijk is het dus om de buutvrij te omzeilen. Earl heeft een gitaargeluid uit duizenden, en hoewel mostly blues, zit er veel soul en jazz verwerkt in zijn muziek. Why can’t we live together is ook bekend als cover van Sade, maar die versie valt in het niet bij die van Ronnie, met Diane Blue op vocals.

Bob Dylan – Black Rider

Black Rider van Bob Dylan is misschien wel één van mijn grootste verrassingen van het Bloemterras. Al helemaal toen ik er achter kwam dat het van één van zijn laatste albums kwam, Rough and Rowdy Ways. Verder weet ik helemaal niets van de beste man, behalve de dingen die iedereen van hem weet. Dus work to do there is, zei Yoda. Go and Listen!

Ibrahim Maalouf – Beirut

Ibrahim Maalouf kende ik al wat beter van mijn jazz zoektochtjes. Daar hield ik een wat dubbel gevoel aan over. Sommig werk vind ik prachtig, vooral het oudere. Zijn nieuwe muziek neigt nogal naar bombast en daar hou ik niet zo van. Onlangs bracht hij echter een nieuwe plaat uit omdat hij veertig werd, met daarop een nieuwe bewerking van Beirut. Die stad had al mijn warme belangstelling sinds dit blog over de detonatie en daardoor was ik extra benieuwd naar deze uitvoering met de Belgische gitarist Francois Delporte. It’s Maalouf, Captain, but not as we know it. In één woord prachtig.

Negen verrassingen van het Bloemterras. Ik hoop dat het je inspireert om ook zo’n gezamenlijke playlist op te zetten. Ook al is het niet met mostly blues. En anders kun je natuurlijk altijd onze lijst van het Bloemterras blijven volgen.

Update: de vergeten albums van het Bloemterras

Per 4 februari 2024 staan er 1339 nummer op het Bloemterras. In de afgelopen anderhalf jaar is de playlist een onderzoekstool geweest, een museum, een eerbetoon en een experiment. Het was verrassend te ontdekken op hoeveel manier je liedjes op elkaar kunt laten aansluiten. Tegelijkertijd is het opvallend hoeveel je vindt als je blijft zoeken. Het terras blijft dus nog wel even bloeien.

Het krijgt zelfs een spin-off. Toen ik namelijk One kind favor van B.B. King hoorde vroeg ik me af waarom ik er maar één nummer van af haalde. Het album was een playlist op zichzelf. Dus zette ik het in de muziekbieb van Spotify. Niet lang daarna kwamen er meer bij. Vergeten, of nog nooit ontdekte, albums van het Bloemterras.

In een geheel onvoorspelbaar en onregelmatig ritme zul je op deze site nieuwe recensies van oude platen vinden. Als eerbetoon aan de albums die ook nu nog meer dan de moeite waard zijn.

© 2024 Rizoomes

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑