Vet coole soul, dat is wat The Greyhounds maken. Hun nieuwe album ‘Live on 29th Street Volume IV’ benadert wat mij betreft de perfectie. Alles wat ze niet nodig hadden is er uitgesloopt en dan nog blijft er een hele hoop over. Met speciale dank aan drummer Jay Mumford.
Het algoritme van Spotify is een raadselachtig construct. De ene keer komt het met geweldige aanbevelingen, terwijl er net zo makkelijk af en toe pure bagger in de Release Radar dan wel Discover Weekly wordt gesmeten. Kennelijk leidt het één tot het andere; als je echt een glimmende lijst wil moet je hem zelf maken, zoals Het Bloemterras.
Had ik al gezegd dat daar inmiddels ruim 1400 nummers op staan?
Even terug naar Spotify en z’n vage algoritme. Een paar jaar geleden ontstonden er nogal wat two-man bands, zoals The Black Keys, die een avontuurlijke bluesy roots speelden. Ik luisterde er veel naar, waarna het algoritme precies dat soort bandjes in mijn aanbevelingen begon te stoppen.
Vind Ed leuk, dacht Spotify.
En sommige van die nummers waren dat ook. Zo trof ik op zeker moment ‘What’s on Your Mind’ tussen mijn aanbevelingen, het zal ergens in 2014 zijn geweest. Opgeleverd door The Greyhounds, een illuster duo dat een soort 70’s bluesy soul speelde. Ik had er nog nooit van gehoord, maar dankzij Spotify nu dus wel.
Mijn aandacht was getrokken, maar ik was ook niet weer volledig verkocht. Daarvoor zaten er iets te veel tierelantijntjes in, gekke geluidjes en rare loopjes. Maar de zang was soulvol en deed denken aan Bill Whithers met z’n tweetjes. Verder zat er genoeg gitaar in om het interessant te houden.
Darryl Hall meets ZZ Top, die rake kwalificatie kwam ik ook ergens tegen.
Toch werd het daarna stil rond The Greyhounds in mijn afspeellijsten, het bleef mij een beetje teveel feest-en partijenmuziek. Tot ik begin van dit jaar hun nieuwe album ‘Live on 29th Street Volume IV’ ontdekte. Voor die gelegenheid hadden gitarist Andrew Trube en keyboardspeler Anthony Farrell zich versterkt met drummer Jay Mumford, beter bekend als rapper J-zone.
En wat een goed idee was dat.
Gelijk vanaf het eerste nummer ‘Nobody’s Judging’ legt Jay een retestrak ritme neer, waarover de zacht golvende Fender Rhodes en tingelende gitaar hun vet cool souldekentje uitvouwen. Dat doet bij vlagen denken aan The Philadelphia Experiment, een andere favoriet van mij.
Of zou het net andersom zijn, dat J-zone zijn drumwerk lekker improviseert in de reeds bestaande nummers? Die waren er immers al en na 15 jaar weten Andrew en Anthony precies hoe ze samen die seventies soul sfeer neer moeten zetten. Dat geeft een drummer alle ruimte voor een eigen invulling, luister maar eens naar Yeah Yeah Yeah, waar J-zone net voor elke tel op zijn snare slaat.
Hoe dan ook, het grote verschil tussen deze live opnames en de reguliere albums is dat al die tierelantijnen zijn verdwenen. Wat overblijft is een mellow, mid tempo live opname waar al het publieksgeruis kunstig uit weg is gemixed. Drie mannen en hun muziek die alleen dat doen wat strikt nodig is voor vet coole soul.
Een perfecte plaat, beter gaan The Greyhounds het niet maken. Dat is met Keep it to Yourself van The Tibbs al het tweede goede soulalbum van 2024. Het maakt nieuwsgierig naar wat dit jaar ons nog meer gaat brengen.