Wanderings in crisis

Tag: Pieterpad (Pagina 2 van 2)

Het mormel van Appelbergen

Leestijd: 5 minuten

Het was ruim na lunchtijd dat wij Paviljoen Appelbergen betraden. Er was vrijwel niemand, alleen in de hoek zaten twee dames op gedempte toon met elkaar te praten. Ze keken niet op toen wij binnenkwamen en hielden hun aandacht strak op elkaar gericht. Ondanks dat we ze niet konden verstaan, klonk het als een serieus gesprek en we besloten een beetje uit de buurt te gaan zitten. Soms strekt de personal space nu eenmaal enige meters.

De hond van de dames was wel geïnteresseerd in het nieuwe bezoek. Hij sleepte zich onder het tafeltje van de vrouwen vandaan en kwam opgewekt op ons af. Toen we onze rugzakken gingen afzetten schrok hij kennelijk, want hij blafte en bleef ons op enige afstand argwanend verder bekijken.

Het was een echte vuilnisbak, zo veel was duidelijk. Hij had een vale blonde vacht met een grijzende spitse snuit, onbeduidende oortjes en een vlezig dun staartje als van een varken. Misschien zat er iets in van een hazewind, wie zal het zeggen? We bestelden een pannenkoek.

De pannenkoek was nog maar net geserveerd toen de deur van de Appelbergen openvloog en er drie luidruchtige wandelaarsters binnen kwamen. Ze keken goedkeurend naar onze pannenkoeken, vroegen of ze lekker waren en begaven zich kletsend naar het terras, vanwaar ze al gauw weer terugkwamen omdat ze het buiten te koud vonden. Gezien de wel heel korte broek die twee van de drie droegen, was dat niet zo vreemd. Ze namen het tafeltje direct naast de twee dames die er al zaten, die deze keer wel verstoord opkeken uit hun gesprek. Moest dat nou, al die herrie hier?

De belangstelling van de hond was ook weer getrokken. Opnieuw sleepte hij zich onder het tafeltje vandaan en ging recht tegenover de drie vrouwen zitten. Zijn tong hing schuin uit de bek en hij kwijlde een beetje op de grond. Het duurde even, maar toen had hij de volle aandacht te pakken van één van de drie dames, toevallig degene met de legging.

Ze keek hem vol ongeloof aan. “Moet je eens kijken wat een mormel,” zei ze tegen haar vriendinnen. “Wat een lelijkerd.” De hond stond op en begon rondjes te lopen, nog steeds recht in het vizier van de drie vrouwen. De legging kon haar ogen maar niet van het beest af houden. “Echt waar, ik vind zijn achterlijf mooier dan zijn kop.”

Ze was er even bij gaan staan, de legging moest recht getrokken worden, tot grote vreugde van haar nieuwe mormel, die mij met terugwerkende kracht aan Rataplan deed denken, de oerdomme hond van Lucky Luke.

Kwispelstaartend liep hij om zijn nieuwe vriendin heen. De eigenaresse sloeg het tafereel afwachtend gade. Non-interventie is ook een interventie, zo zal zij gedacht hebben, waarschijnlijk gebaseerd op eerdere voorvallen met haar wat aparte huisdier. Nu richtte de legging zich tot haar, onderwijl nog steeds het kledingstuk schikkend. “Ik ben dol op beesten hoor, maar dit is wel een beetje een bijzondere hond, ik vind hem eigenlijk niet zo mooi. Vooral zijn kop niet.”

Ze keek peinzend naar Rataplan. “Ik vind zijn achterlijf mooier dan zijn kop. Daar zit een beetje een hazewind in, met dat ranke, terwijl die kop, tja, ik weet het niet.” De eigenaresse glimlachte beleefd terug en ging door met haar eigen gesprek, terwijl ze de hond gewoon zijn gang liet gang.

De vrouw met de legging was weer gaan zitten en verdiepte zich in de lunchkaart. Haar vriendinnen vroegen zich ondertussen hardop af of ze misschien toch een lange broek moesten aantrekken. Ter illustratie trokken ze hun korte broekje nog hoger op en wisselden blikken uit waarvan ik niets begreep, toen er opeens een klein gilletje klonk. “Kijk nou, hij zit stijf tegen me aan.” I

nderdaad was de hond ruggelings tegen het been van de leggingvrouw aan gaan zitten. Hij zakte daarbij licht onderuit, een beetje zoals Al Bundy dat altijd deed. Hij gooide zijn kop in zijn nek en keek de vrouw ondersteboven aan. Die schrok en ging nog verontwaardigder praten. “Stijf tegen me aan, kijk nou, dat mormel.” Ze keek de eigenaresse van de hond kwaad aan. “Zie je dat?” “Ach ja,” antwoordde ze, “ze is een beetje een masochiste.” De masochiste rekte zich intussen nog eens uit, stond gapend op en vouwde zich onder het tafeltje met de gelukzalige glimlach van Rataplan om de snuit. Wat een aardige vrouw was dat.

Korte impressie van Groningen naar Zuidlaren

Route 3 is een mooie wandeling van 21 km. Hij start in Groningen en loopt van daaruit langs een paar interessante objecten, zoals het Proathoes en de vuurmast. Verderop langs Haren en Glimmen is er prachtig afwisselend landschap, met middenin het Grote Veen de Appelbergen. Langs een paar mooie hunebedden loop je uiteindelijk via Midlaren, Zuidlaren binnen. Mooie etappe.

Proathoes bij Groningen

De vuurmast van Forster, ook zichtbaar vanaf de A32.

Reiger vlak bij Haren, één van de vele vogelsoorten die daar huizen.

Sluis bij Haren, dicht tegen Groningen aan.

Spoorbrug bij Onnen.

Het Tranendal bij Glimmen

Detail van Hunebed G1 bij Noordlaren

Egel bij Midlaren

De leer van het OV

Leestijd: 5 minuten

Het moest er dit jaar maar eens van komen, lopen over het Pieterpad. De wandelschoenen stonden al meer dan geruime tijd geduldig te wachten op hun eerste uitdaging, dus daar mocht het niet aan liggen. Na eerst een paar keer geoefend te hebben met Klompenpaden,  zelfs een paar keer met bepakking, kon het grote werk beginnen. Drie dagen achter elkaar wandelen met 10kg op de rug. In totaal 52 km, van Pieterburen naar Zuidlaren. Een klein avontuur in eigen land.

De eerste vraag die we moesten beantwoorden betrof het heen en weer reizen tussen de verschillende etappes. Na enige overweging besloten we met de auto naar Zuidlaren te rijden, daar te parkeren en vervolgens het OV te nemen naar Pieterburen. Dan konden we drie routes achter elkaar doorlopen zonder tussenreis. En zo troffen we onszelf dus aan, op een regenachtige zaterdagochtend bij de bushalte in Zuidlaren, om 9.30 wachtend op lijn 5. De Pieterpatter start vroeg, zo wisten wij nu.

Eenmaal in de bus verliep de reis naar Groningen als een zonnetje. Daar aangekomen was het nog wel even zoeken naar de stoptrein die ons naar Winsum moest brengen, maar we konden hem ruim op tijd pakken. Dat is het mooie van de OV chipkaart tegenwoordig, nergens meer in de rij en gelijk doorlopen. De trein zelf was een echte diesel zoals je in het Westen nauwelijks meer ziet, alleen dat was al leuk om mee te maken.

Op Winsum werd het opeens toch nog krap. De bus naar Pieterburen kwam er al bijna aan, terwijl wij nog aan het zoeken waren naar een paal om te kunnen uitchecken. En de paaltjes van Arriva, die we gebruikten bij gebrek aan alternatieven, riepen alleen maar iets over ingecheckt, niet uitgecheckt. Waren we dan dubbel ingecheckt nu? En niet uitgecheckt? Dat ding snapt toch wel dat we niet in 2 voertuigen tegelijk kunnen zitten?

We hadden geen idee en besloten die vragen maar even tot later te bewaren, eerst rennen naar het bestelbusje dat ons naar Pieterburen moest brengen. En niet alleen ons, zo bleek bij het instappen, het voertuigje zat tot de nok vol met rugzakken en wandelaars. Gelukkig konden we ook hier weer gebruik maken van de OV chipkaart, wat dan wel weer de vraag opriep hoe het systeem drie vervoersmodaliteiten tegelijk kan faciliteren op één kaart.

In Pieterburen was het inmiddels lunchtijd, kennelijk een goede reden om alle horeca tussen de middag te sluiten. Gelukkig was er nog één restaurant geopend waar we een kop koffie konden bestellen en de OV app op de smartphone konden installeren. Dan moet je wel je OV chipkaart registreren zo bleek. Verder ook de speciale website opgezocht als je vergeten bent uit te checken. Handig voor een refund.

Langzaam begon bij ons het kwartje te vallen. We hadden uit gewoonte ingecheckt op station Groningen, maar dat is dus een NS paaltje. Terwijl wij per Arriva gingen reizen naar Winsum. Mooi hoe dat dan werkt, gewoontes, want we waren ons weliswaar bewust dat we met Arriva gingen reizen, zie de foto hier boven, maar toch werd nergens de schakeling met de OV chip kaart gelegd en dat we apart voor Arriva moesten inchecken. Ook nog niet op station Winsum, waar we alleen maar verbolgen waren over de verstopte NS paaltjes. Pas in het busje naar Pieterburen begon de leer van het OV te dagen. Elke vervoerder heeft zijn eigen incheck- en uitcheckpalen en die moet je als reiziger niet door elkaar halen. Het is maar dat u het weet.

Korte impressie van Pieterburen naar Winsum

De eerste route is gelijk een leuke. En met 12 km een mooie afstand om in te komen, langs diverse plaatsjes is de afwisseling groot en de aankomst in Winsum is in ieder geval in de zon een klein feestje.

Kerkje bij Pieterburen
Pieterpadfile. Omdat je allemaal tegelijk aankomt loop je in het begin vlak achter elkaar aan.
Vanaf de brug bij Pieterbuurstemaar.
Eenrum.
Winsum
Tegenover de camping waar wij in een studio overnachtten.
Korte impressie van Winsum naar Groningen

De tweede route is een taaie en gelijk 19 km. Het uitzicht is over een groot deel van de etappe hetzelfde: rechthoekige lijnen in geïndustrialiseerde akkerbouw met hier en daar een koe of schaap. Als je koffie wilt, moet je in het begin even halt houden in Garnwerd. Daarna kom je tot Groningen niets meer tegen. Natuurlijk maakt de Markt in Groningen weer heel veel goed,met onder andere het Groningse bier ‘Nuchter.’

Brug bij Garnwerd. Als je koffie wilt, moet je daar nog even oversteken, daarna is er heel lang niets.
Schaap bij Garnwerd
Kerkje bij Oostum uit de 13e eeuw.
Adorp
Nuchter is een Groninger Pale Ale, gebrouwen door Martinus aan de hand van een algoritme uit de supercomputer van Watson van IBM.
Nieuwere berichten »

© 2024 Rizoomes

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑