De beste muziek van 2024 bestaat uit een lijstje van 15 nummers. Weer veel Americana en jazz met regelmatig een rockerig randje. En, oh ja, twee Nederlandse bijdragen. Daar beginnen we gelijk mee.
Maar niet na eerst nog een klein woordje aan Spotify wrapped te hebben gewijd. Want die houdt al je liedjes bij, telt ze bij elkaar op en komt dan rond de eerste woensdag van december met het resultaat. Zo ook dit jaar.
Daar is wel wat mee, met die Wrapped.
Kijk, dat lijstje van die artiesten klopt nog wel aardig. Die zoek ik regelmatig zelf op via een album. De Greyhounds ontdekte ik begin 2024 en daar was ik best enthousiast over, zoals je ook in dit blog kunt lezen. Niet gek dus dat die bovenaan staat.
Maar dat rijtje topnummers slaat nergens op. Dat is gewoon wat het algoritme van Spotify aandraagt en dat is zeker geen random staffeltje. Memory Lane is een aardig nummer van Ryan Adams, maar niet meer dan dat. Die heb ik dus nu uit alle playlists gegooid. Dat zal ze leren :-).
Benieuwd wat Wrapped er volgend jaar in manipuleert.
Goed, op naar de beste muziek van 2024. Die is geheel vrij van elke andere manipulatie dan louter mijn smaak. Geen van de 15 is de beste. Misschien Seek High, want die blijft makkelijk in je hoofd zitten.
En de Greyhounds natuurlijk, want dat album kun je echt op elk moment van de dag en in elke situatie opzetten. Maar die staan hier niet in, omdat die al in een eigen blog zitten. Net als de Tibbs trouwens.
Zowel de shortlist als de longlist van de beste muziek over de jaren 20 tot nu toe heb ik verzameld in één playlist: de Roaring Twenties. Daar zitten dus alle jaarlijsten in vanaf 2020. Aangevuld met nummers die ik tegen kwam voor andere blogs. Die teller staat inmiddels op 789 nummers. Daar ben je ruim 62 uur zoet mee.
Genoeg ingeleid. Daar gaat ie. Zoals beloofd met twee Nederlandse inzendingen.
DeWolff – In Love
Zo langzamerhand is DeWolff een vaste gast op het Bloemterras geworden, maar in de jaarlijst op Rizoomes verschenen ze nog nooit. Dit jaar dus wel. In Love is de eerste singel van het nieuwe album dat begin december uitkomt. Niet dat ik heel veel nieuws verwacht. Al jaren maken ze soulvolle bluesrock met een vleugje psychedelica. En die wordt alsmaar beter, dat is inmiddels geen verrassing meer. Misschien wel Neerlands beste band, maar goed, ik ben dan ook een beetje In Love.
Ploegendienst & Spinvis – Interessant
Over vaste gasten gesproken, Spinvis stond al wel eerder in een jaarlijstje en wel die van 2020. Deze keer doet ie het met Ploegendienst. Dat nederpunk kwartet was mij, geheel ten onrechte overigens, volslagen onbekend. Strakke hardcore met toffe teksten, zo hoor ik op hun nieuwe langspeler DSM-5. De combi met Spinvis pakt geweldig uit, echt waanzinnig interessant.
Dark Brown – Jose in the Hole
Dark Brown is het geesteskind van de Amerikaanse producer Bryan Lee Brown. Subconscious rhytms, melodic psychedelica en abstract minimalism ronkt de reclame voor zijn nieuwe album. Die maakt Brown met veel medewerking van muzikale vrienden in een tijdsbestek van maar liefst 12 jaar. Zelfs Dick Dale, de bekende surfgitarist, deed mee aan wat naar verluidt zijn laatste opname is geworden. Mij viel vooral Jose in the Hole op, door het straffe ritme van oud Breeders drummer Jose Medeles en de speelse gitaarlijnen van Eric McFadden. En over Medeles gesproken, check ook eens zijn album Railroad Cadences & Melancholic Anthems uit 2022. Voor Americana fans.
José James – Let’s Get It
Nog meer Jose, deze keer van hem van James. Voor de derde keer in een jaarlijst, na 2018 en 2020. Ik ben dan ook vooral fan van zijn eerdere werk. In 2024 kwam hij met een nieuw album, 1978. Best een aardige plaat, maar mij net iets teveel disco. Gelukkig bracht hij een volledige live registratie uit van 1978, nota bene uit Paradiso. Met de geweldige gitarist Marcus Machado. Hopelijk gaan we daar nog veel van horen. Ik kon van Paradiso niet zo gauw iets vinden, maar het klonk ongeveer zoals deze opname uit The Blue Note.
The Messthetics & James Brandon Lewis – Fourth Wall
The Messthetics zijn geformeerd uit de restanten van Fugazi, aangevuld met gitarist Anthony Pirog. Jazz punk jam noemen ze het zelf en dat is precies wat het is. Check vooral hun album Anthropocosmic Nest uit 2019 eens uit. Gaan met de banaaaan. Maar toen übertoeteraar James Brandon Lewis zich meldde om eens een stukje mee te spelen, ging de overdrive er helemaal op. Avant punk jazz. Maar toch lekker, zoals je hoort op Fourth Wall. Eigenlijk is het gewoon indierock met een toeter. En daar dan een heel album vol van.
Mark Guiliani – Just Listen
Ik ben dol op drummers die solo gaan. In voorgaande jaren scoorde Makya McCraven daarom altijd wel een plekje in de eindlijst, maar dit jaar niet. Want de trommelaar van dienst in de beste muziek van 2024 is Mark Guiliani. Die timmert al jaren aan de weg in de jazzbandjes van onder andere Brad Mehldau en Avishai Cohen. En trouwens ook op het laatste album van David Bowie, Blackstar. Op zijn eigen album gaat ie helemaal los. Experimenteel, maar toch ritmisch. Just listen.
Nubya Garcia – The Seer
Ook Nubya Garcia uit de London jazz scene stond al vaker in een jaarlijstje. Haar stijl wordt steeds eclectischer en schuift (helaas) steeds meer de R&B op. Maar op haar beste werk klinkt ze als John Coltrane. Ook bij The Seer is die invloed nooit ver weg. Niet zo gek als je een jaar lang elke dag naar A love Supreme luistert, zoals ze onlangs in een interview vertelde.
Alberta Cross & Band of Skulls – The Thief & The Heartbreaker
Alberta Cross is sterk beïnvloed door Neil Young, zo zeggen ze zelf. Dan spits ik altijd de oren, omdat ome Neil op mijn lijstje met favoriete artiesten staat. En inderdaad, Alberta Cross doet denken aan de dromerige rocknummers waar Young vroeger ook zo goed in was. Toch klinken ze eigen genoeg op The Thief & Heartbreaker, maar dat is misschien omdat de countrypunkers van de Band of Skulls mee doen. Veruit het beste nummer van hun laatste album.
The Bones of J.R. Jones – Live Line
Jonathan Linaberry is de spil van The Bones of J.R. Jones. Hij maakt een interessante mix van punk, blues en folk, meesurfend op de golf van gitaar en drum duo’s die de afgelopen jaren over ons heen zijn gespoeld. Voor liefhebbers van The Black Keys en The White Stripes, dat spreekt dan verder voor zich, nietwaar?
Greg Koch Band – Since I’ve Been Loving You
Er zijn veel gitaristen die lekker hard over de snaren racen, maar je toch niet echt raken. Goede muzikanten, maar componeren, ho maar. Eigenlijk is Greg Koch er zo eentje. Regelmatig spelen op andermans platen en af en toe een mislukkinkje met solowerk van hemzelf. Tot hij dit jaar kwam met een bewerking van Led Zep’s Since I’ve Been Loving You. En die schoot in één keer in de roos. Goed dat er playlisten bestaan, want dan kan je de rest van zijn EP vergeten en deze in de beste muziek van 2024 zetten.
Hector Tellez & Peter Buck – Horse Skull
Hector Tellez is een Cubaanse bluesmuzikant die in 2023 heel toevallig tegen producer Barret Martin opliep, bekend van zijn werk met The Screaming Trees en Mad Season. En Martin kreeg het voor elkaar dat Peter Buck van REM en Krist Novoselic van Nirvana ook mee wilden doen op zijn debuutalbum The Great Unknown. Waar het nummer Horse Skull duidelijk boven de rest uitstijgt; Zorromuziek zonder Antonio Banderas. Nou ja, ik zei ook niet dat het perfect was. Maar wel heel goed.
Alain Apaloo & Marcus King – Nothing to Lose
Blues, beste vrienden, is al lang niet meer de voorspelbare vierkwartsmaat van weleer. In de loop van de jaren is het verbreed naar vormen van bijna World Music door fenomenen als Keb Mo, Tony Allen en Ondara. Alain Apaloo uit Togo past naadloos in dit rijtje. In 2024 verscheen zijn album Naked, vol sferische Americana die we ook zo goed kennen van Ry Cooder. Op Nothing to Lose doet Marcus King mee, die we nog kennen van No Pain uit het jaarlijstje 2020.
Jeff Lang & John Butler – Seek High
Jeff Lang is een muzikant uit Australïe die samen met Chris Whitley de mooiste uitvoering van Stagger Lee op zijn naam heeft staan. In 2024 bracht hij More Life uit, een album met een karrevracht aan muzikale vrienden. Het resultaat is een vrolijke ratjetoe aan stijlen tussen folk, world en jazz in. En blues. Seek high, opgenomen met rootsrocker John Butler, steekt met kop en schouders tussen de andere nummers uit. Hij blijft aangenaam plakken in de herinnering. Deze live uitvoering begint met een vrolijke sketch van beide heren, maar laat je daar niet door ontmoedigen. Want de betoverende combi van een banjo met slide gitaar is het wachten meer dan waard.
Molly Miller Trio – Cine
The Ballad of Hotspur is het nieuwste album van Molly Miller. Ze maakt instrumentele Americana met een rauw gitaarrandje, alhoewel het nergens echt rockerig wordt. Cine is denk ik wel het meest ruige nummer van de plaat, dus dan weet je het verder wel. Easy does it, zonder dat het saai wordt. En gitaar spelen kan ze, het is niet voor niets dat ze een gevraagde sessiemuzikant is bij artiesten als Jason Mraz. Een soort van The Shadows in nieuwe tijden.
Black Keys – Read em and Weep
De Black Keys, ik heb er een haat – liefde verhouding mee. Prachtige albums als Delta Kream en El Camino worden afgewisseld met glibberige muziek van bijvoorbeeld Brothers. Ohio Players is hun nieuwste werk en het is ze gelukt die dubbelheid nu op één en dezelfde plaat te persen. Dat gezegd hebbend, Read Em and Weep is onweerstaanbaar. Misschien dat Tarantino er voor deze ene keer nog een film bij wil maken.
Dit was het rijtje beste muziek van 2024. Alle nummers staan zoals gezegd in de Roaring Twenties playlist op Spotify. En andere muziekblogs vind je hier.