Prettige verrassing op het Bloemterras deze week. Daar stond opeens ‘For lack of better words’, van het Amsterdamse collectief The Tibbs. “Onversneden ouderwetsche soul”, schreef Gabor erbij, “rondom de zangeres Roxanne Hartog.” Want The Tibbs zelf bestaan al zeker twee platen lang. Dit is hun derde album.
En wat voor één.
Gelijk vanaf het eerste nummer gaat de pas er in. ‘Ain’t it funny’ klinkt een beetje als Paul Weller zonder toeters. The Style Council en Studio 150 zijn nooit ver weg. Toch klinkt het eigen genoeg, het is nergens dat je denkt dat er sprake is van jatwerk.

Op het volgende nummer ‘Can’t teach an old dog new tricks’ al helemaal niet. Dat begint met een eigenzinnige rif die zich het gehele nummer blijft herhalen. Het is het dichtst tegen rock wat The Tibbs op dit album laten horen.
Met ‘For lack of better words’ waan je je ergens terug in de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw, toen Motown scepters zwaaide in Detroit, Philadelphia en ver erbuiten. Muziek met heimwee naar een tijd die je niet eens of maar deels zelf hebt meegemaakt, waar ook Amy Winehouse zo goed in was. Een sfeer die over het hele album heen hangt.
Garagesoul, zo noemen ze het zelf. Een mix van ‘Rhythm & Blues, Funk, Jazz, Pop and Ska’.
De leukste verrassing van dit album zit vlak voor het eind. Daar horen we een geheel eigen versie van ‘Rosie’, de grootste hit van Claw Boys Claw. Een lekkere cover die onherkenbaar begint en pas als Roxanne begint te zingen valt het kwartje op zijn plek.
Al met al is ‘Keep it to yourself’ een plaatje dat je op elk moment van de dag op kunt zetten. ‘s Morgens maakt het vrolijk en is er die dag opeens van alles mogelijk, terwijl als het langzaam donker wordt de nachtclub de deuren opent en het tenue de ville zich strak om je heen sluit.
Wie weet wat er daarna nog mogelijk is. Maar dat keep ik to myself.
Geef een reactie