Leestijd: 3 minuten

The Philadelphia Experiment is zowel een complottheorie, een boek, een film als een CD. Die laatste is gemaakt door een gelegenheidsformatie bestaande uit Questlove (The Roots, Late night with JImmy Fallon), Christian McBride en Uri Cain, drie toppers uit de jazzwereld. Helaas is het bij één album gebleven, maar dat is dan wel weer heel erg goed.

Laten we beginnen bij het complot, want dat is een interessant verhaal. En zet daarbij Call for all Demons maar even op, dat past er goed bij. De link staat iets verderop in dit blog.

The Philadelphia Experiment is een complottheorie van het soort Area 51, alleen zitten er geen aliens in. Het verhaal is dat er in 1943 experimenten zouden zijn gedaan met de USS Eldridge om het schip onzichtbaar te maken. Ooggetuigen claimen dat op de plek van de destroyer een wolk groene mist hing en het schip niet meer te zien was.

Einstein

Zelfs Einstein zou erbij betrokken zijn geweest, vanwege zijn bemoeienis met de Unified Field Theory. Omdat het eerste experiment mislukte, werd er op 28 oktober 1943 een nieuwe poging gewaagd.

Sterke elektromagnetische velden moesten het schip ontraceerbaar voor radar maken, maar in plaats daarvan werd de Eldridge geteleporteerd van Philadelphia naar Norfolk in een grote blauwe flits. Daarbij zouden sommige matrozen volledig verdwenen zijn, terwijl anderen versmolten met het dek of de wanden van de torpedobootjager.

Het leger zat zo in zijn maag met die situatie dat ze iedereen die erbij betrokken was gehersenspoeld zou hebben. Zegt de complottheorie. Gelukkig hebben we de foto’s nog.

USS Eldridge omstreeks 1944

Van dat alles was ik mij overigens niet bewust toen ik in 2001 een plaatje van The Philadelphia Experiment uit de bakken viste. Hee, dacht ik, Questlove op drums. Die is toch van The Roots? Wat moet die nu met een onbekende bassist (Christian McBride) en toetsenist (Uri Caine)? Laat ik maar eens even gaan luisteren.

Questlove

Het eerste nummer start aarzelend op met een Fender Rhodes, daarna een spaarzame bas en het geluid van een ijle trompet, in de verte. Dan valt Questlove in met zijn overbekende minimal snaredrum en opeens klinkt er een vette funky band met subtiele gastsolo’s op gitaar (Pat Martino) en trompet (John Swana).

De volgende nummers, Grover en Lesson 4 liggen een beetje in het verlengde daarvan. Call for all Demons is een cover van Sun Ra en buitencategorie coole groove. Het begint met een retestrak ritme van Questlove die hij het hele nummer volhoudt. Ondertussen wisselen Caine en McBride hun swingende solo’s af en doet McBride zelfs een wedstrijdje how low can you go.

Marvin Gaye

Al luisterend word ik steeds enthousiaster. Zou dit dan mijn eerste jazzplaatje worden? Ile Ife Man en The Miles Hit grooven er vervolgens zo ijskoel op los dat ik verkocht ben. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de onderkoelde shuffle die ze van Marvin Gaye’s Trouble Man hebben gemaakt. Wat een geweldige plaat. Zelfs de cello uitvoering van Elton John’s Philadelphia Freedom is geslaagd.

Als dan McBride in het laatste nummer Just the Two of Us improviseert op zijn bas (hij begint op ongeveer 04.32 in dat nummer, een soort hidden track) kan deze cd voor mij niet meer stuk. Het is pas thuis dat ik besef dat ik, als metalhead, een funky jazzalbum heb gekocht. Of is het een hiphop soulplaat? Ik zou het niet weten, maar ik krijg er hoe dan ook altijd een goed humeur van, anno 2018 nog steeds. En dat is wat telt. Met die metal was het daarna trouwens snel afgelopen.


Meer lezen over muziek? Check het Muziekblog