The Tragically Hip is Canada’s nationale rocktrots. Hun status daar is vergelijkbaar met die van The Golden Earring hier in Nederland. Grappig genoeg zijn ze ooit ook begonnen als Earring coverband. Daarmee houdt de overeenkomst overigens niet op. Het zijn allebei bands met een unieke zanger en een energiek geluid die vroegtijdig moesten stoppen door ziekte in de gelederen. Het grote verschil is dat The Hip nogal aan mij voorbij was gegaan. Tot nu dan.
Begin november verscheen een remaster van Road Apples, één van de klassieke Tragically Hip albums. Origineel uit 1991 en nu opeens weer gloedjenieuw in 2021. Had je niet geweten dat er zoiets als de Tragically Hip in de nineties bestond, had het zomaar een bandje van nu kunnen zijn.
In dat laatste geval had ik het zeker opgepikt, maar dertig jaar geleden niet, toen liet ik het lopen. Ik wist dat ze bestonden, maar luisterde er zelf nooit naar.
Niet hard genoeg, te country, te emo.
Doch de tijden zijn veranderd en ik ook. Sterker nog, een jaar geleden propte Spotify opeens Bobcaygeon in mijn discover weekly en sinds die tijd was ik behoorlijk verslingerd aan het album waar dat nummer vanaf kwam, Phantom Power. Van daaruit ben ik ook de rest van The Hip gaan verkennen en inmiddels is het één van mijn favoriete bandjes .
Zo werd ik een fan van na het laatste uur. The Hip was namelijk al tragically ontmanteld in 2016, na het overlijden van frontman en boegbeeld Gord Downie. Ik heb dus geen enkele persoonlijke herinnering of voorstelling van de band. Het enige wat ik er van weet heb ik gelezen, niets ervan heb ik zelf meegemaakt.
Dat wil zeggen, de muziek heb ik natuurlijk wel beleefd. Als een gegeven op zichzelf, vanaf een stream. Op zeker moment overleeft namelijk elk album zijn schepper en krijgt het zijn eigen bestaansrecht. Wanneer dat precies is en of het ook echt lukt weet niemand vooraf, maar het is soms sneller dan je denkt. En bij sommigen gebeurt het nooit; wie weet wat iedereen mooi vindt, wordt luisterend rijk.
Dat laatste gaat natuurlijk ook op voor The Hip. Sterker nog, wie had voorspeld dat ze na hun eerste selftitled EP het ver zouden gaan schoppen had goudgeld verdiend.
Die eerste plaat is namelijk best wel slecht; over de top en overacted. Ik vond het een raadsel waarom ze een tweede album mochten maken. Waarschijnlijk hadden ze bij de platenmaatschappij wel door welke kwaliteit ze in huis hadden. Up to here, het is dan 1989, is een prima plaat.
Ik zie dat maar even als hun debuut.
En dan wordt het in rap tempo alsmaar beter. Road Apples is uit 1991 en sluit naadloos aan bij de alternative / grunge stroming die dan in opkomst is. Vooral in Nederland wordt dat album populair.
Dat geldt nog meer voor Fully Completely uit 1992, waar een paar stevige stukken op staan. Zoals het nummer Fully Completely zelf, dat bij vlagen aan Pearl Jam doet denken qua intensiteit en felheid. Sowieso heeft The Hip net als Pearl Jam dankzij de zanger een gezichtsbepalend geluid. Geen Pearl Jam zonder Eddie Vedder, geen Tragically Hip zonder Gord Downie.
Dat gezegd hebbend: beide zangers klinken wel volledig anders. Waar Vedder een warm geluid heeft en soms bijna tegen de Americana aanschurkt, net een tel achter de maat, klinkt Downie vaak gejaagd en rent ie voor de muziek uit. Hij trekt de boel als het ware naar voren: hierheen!
Wat beide bands ook gelijk hebben: twee gitaristen die elkaar structureel aanvullen en spannende lijnen wegzetten. Nooit echt hardrock, wel stevig, zoals je kan zien in de clip van Fully Completely hierboven.
De beste plaat van The Hip komt uit in 1998: Phantom Power. Er staat geen slecht nummer op. Wel twee uitschieters: Bobcaygeon en Escape is at hand. Bobcaygeon is zo’n beetje het nieuwe Canadese Volkslied en Escape is een melancholisch liedje over een ontmoeting tussen Downie en de zanger van een band, Material Issue, die in 1996 dood werd aangetroffen in zijn garage. Het nummer werd een publiekslieveling tijdens live concerten.
Na Phantom Power verschenen nog 7 andere albums. Ook allemaal fijne platen, behalve ‘We are the same’ uit 2009. Die werd geproduceerd door Bob Rock en opeens klinken ze naar dichtgesmeerde stadionacts zoals The Counting Crows en Coldplay. Met van die koortjes overal. Gewoon overslaan dus.
De rest kun je met een gerust hart opzetten. Elke plaat klinkt vertrouwenwekkend Hip, met een mix van up-tempo rockers en melancholische liedjes. Vooral die laatste voelen dankzij de stem van Downie soms als kleine audiofilms; verhalen die zo beeldend zijn bezongen dat je de scene haast voor je ziet. Het is muziek die zijn schepper overleeft heeft. Gelukkig maar.
In het Muziekblog staan nog meer recensies en verhalen over bands. Bijvoorbeeld over Stagger Lee, Talk Talk en Afro Blue.
In 1991 hoorde ik Road Apples (dankjewel Annemiek) en was verkocht. Levenslange fan geworden. Heb ze twee keer in Tivoli Utrecht gezien, geweldig. Ik heb nooit begrepen waarom ze niet veel groter zijn geworden in Nederland.
Maar in twee cafés, in Wervershoof en Ommen, wordt de herinnering levend gehouden!
Op naar Ommen!