stars and crosses
crosses and stars
we meet at the border
with its beauty and its scars
the sunken city rises in this land of drought
the border is restless in this land of doubt
Er was een tijd dat ik nieuwe CD’s als eerste wilde hebben, eerder dan de recensies in Oor. Bijna elke vrijdagmiddag stond ik in Get Records in de Utrechtse Straat plaatjes te luisteren. Als ik binnenkwam werd er al van afstand gewuifd en ik wist dat de muziek die vervolgens in de winkel gedraaid werd bedoeld was voor mij, als tip of als test.
In maart 2008, deze maand alweer tien jaar geleden, bleek dat Get het niet ging redden. Ik kwam er toen overigens al niet wekelijks meer, maar toch nog vaak genoeg om mijzelf een overvolle cd-kast te bezorgen. Tot groot leedvermaak van mijn nichtje, die elke keer weer keihard stond te lachen om mijn ouderwetse verzamelwoede. Foto’s van mijn kast werden gierend met haar vrienden gedeeld. Ome Ed was niet helemaal van deze tijd meer.
Streamen moet je, als je de ontwikkelingen bij wilt houden, maar dat doe ik niet. En zo loop je dus opeens ongemerkt achter het muziekfront aan en gaat er van alles aan je voorbij. Wat op zichzelf lekker rustig is, maar zo nu en dan loop je wel de echte pareltjes mis.
Zoals de nieuwe plaat van Sam Baker, Land of Doubt. Die verscheen al in juni 2017, maar ik ontdekte hem pas deze maand. En wat is het een prachtplaat, zeg. Al vanaf de eerste gitaartonen uit ‘Summerwind’ wordt je meegenomen naar een desolate woestijn. Je zit op de veranda van je ranch, tot aan de einder is er niets te zien, behalve een Joshua Tree. De zomerwind steekt op, het is wachten tot het regenen gaat, het geluid van blaffende honden in de verte.
the dogs are running hard tonight
black and silver in the wheat
they howl beneath a bent and slivered moon
Het is muziek die melancholiek maakt. Americana pur sang, met in sommige nummers de jazztrompet van Dan Mitchell er overheen, wat het dan opeens een cinematografisch gevoel geeft. Wie ooit dacht dat jazz en americana niet samenging, had het mis.
Land of Doubt is niet de eerste plaat van Sam Baker. Er verschenen al vier albums, waarvan er drie zijn gewijd aan de bomaanslag die hij overleefde in Peru. Daarbij verbrijzelde hij zijn linkerhand en liep hij een hersenbeschadiging op. Hij moest zichzelf opnieuw gitaar leren spelen en zingen. Het geeft zijn muziek iets onverzettelijks mee, het is het geluid van de overlever die niet berust in zijn lot maar ook wel weet dat sommige dingen toch zullen gebeuren.
but honey nothing tells the truth
like the lie
Ik kijk voor mij uit en zie in gedachten de deur van Get Records openzwaaien. Achterin de zaak staat Marcel, hij steekt zijn duim op en wijst naar een plaatje in zijn hand, een Summerwind steekt op en daar klinkt de stem van Sam Baker.
breathing hard like summer wind
waiting for the rains to come
waiting for these dreams to subside
I hear you are still the merchant
the dealer in spoken things
the one who dresses truth in colored lies
Meer lezen over muziek? Of boeken? Check Boek & Plaat
Geef een reactie