Leestijd: 3 minuten

Jack Broadbent bracht dit jaar zijn zesde album uit, Ride. Het is roadmusic met een hoofdletter R. Roadmusic. Dat ik dat nog mee mocht maken, bedacht ik tijdens vele luisterbeurten, wat een genot. Gas op die plank.

Woorden met ‘road’ zijn woorden vol verlangen.

Roadmovie. Roadster. Het liefst de Porsche 356, die van James Dean.

En natuurlijk Roadmusic; muziek terwijl u rijdt. In een Roadster. Over verlaten wegen, met de wind door het haar. Alsof je in een Roadmovie zit. Niemand om je humeur te verpesten. Met je eigen Roadmusic op standje tien.

De Roadmusic van Jack Broadbent

Dat laatste is wel een beetje een dingetje. Want wat de gemiddelde Nederlander onder Roadmusic verstaat is samen te vatten met nummers in de range tussen Born to be Wild en Black Betty. Zeg maar het afgelikte Top 2000 werk.

Als je ergens geen verlangen van krijgt is het wel dat. Eén weekje per jaar doe ik er aan mee, bij wijze van traditie, net als de kerstboom en daarna is het weer schluss. Zonder puntjes.

Wat is dan wel echte Roadmusic met verlangen?

Ride

Ride!

Van Jack Broadbent. April 2022 kwam hij uit en jongens, wat een plaat. Gelijk met het eerste nummer is het instappen en gaan.

We put dreams in our pockets
Drip away like Sunday
We put lies in our eyes
Just to see a big surprise
Well I’ve been a real good man
Spending time on the land
Now it’s time for me to take my stand
Now It’s time for you to take my hand, girl

And ride along with me now

Ride is een rocker. De slidegitaar slingert het helse machien al lekker op nog voor de bas inzet. Paps Mick Broadbent is overigens bassist van dienst, ooit werkte hij bij Bram Tchaikovsky aan Sarah Smiles. Drummer Mark Gibson slaat alle gaatjes netjes dicht alsof ie ZZ Top himself is. Het nummer is mooi open geproduceerd, waardoor je je even afvraagt uit welk jaar dit nu precies komt, zo tijdloos klinkt het.

Nummer twee, ‘I love your rock’n roll’ is een bluesy shuffle waar Broadbent alle grenzen van z’n slidegitaar opzoekt. Op het Montreux Jazz Festival was het nota bene Bootsy Collins die Broadbent uitriep tot The New Master of the Slideguitar.  En dat hoor je. Het derde nummer, ‘New Orleans’ ligt daar in het verlengde van, een relaxte shuffle waarop we lekker doortuffen.

Roadmusic

En dan moeten de mooiste nummers, Hard Livin’ en Baby Blue, nog komen. Allebei mid tempo, geconcentreerd en met hoge impact door de geweldige slidegitaarsolo’s, die je helemaal meesleuren. Want dat is ook zo’n Roadmusic misverstand: dat het alleen maar over hard rijden en harde muziek zou gaan. Roadmusic gaat over de eenheid tussen jou, de muziek en de auto in z’n omgeving die in elkaar opgaan. Je zou het mindfulness kunnen noemen.

Ride kun je echter ook prima in allerlei andere omstandigheden luisteren. Zo soepel is het plaatje van Broadbent wel. Dat kan trouwens ook niet anders wanneer je als Engelsman zulke Americana wil maken. En dan heeft hij ook nog eens een prettige stem. Het kan niet op, wie weet het beste plaatje van 2022.

Is er dan helemaal niets te mopperen aan Ride? Jazeker wel, met net aan 34 minuten is ie veel te kort. Gelukkig bestaat er een repeatknop.


Op het Muziekblog van Rizoomes vind je nog veel meer recensies en jaarlijstjes