Rizoomes

Crisismanagement

Categorie: Muziek (Pagina 1 van 4)

In het muziekblog van Rizoomes kun je van alles vinden over muziek. Recensies. Lijstjes. Liedjes. Verhalen. En mijn longlist op Spotify, die is samengesteld uit nummers die ik tijdens het onderzoek voor de blogs tegenkwam. In sommige blogs is ook nog een specieke playlist opgenomen, maar die kom je vanzelf wel tegen.

Voor mij is muziek een beetje de soundtrack van je leven. De meeste stukken in het muziekblog zijn daarom meer dan slechts een korte recensie die je wel in kranten en tijdschriften tegenkomt. Ik heb geprobeerd er echte verhalen van te maken die op de één of andere manier met mij verbonden zijn.

Revolution Blues – Neil Young

22 maart 2025 / / Geen reacties
Leestijd: 7 minuten

Revolution Blues is één van Neil Young’s meest duistere nummers. Het staat op On the Beach uit 1974, misschien wel zijn beste album. De tekst gaat over een Charles Manson-achtig type die met geweld een revolutie wil ontketenen. Daar blijkt nog een heel verhaal achter te zitten, ontdekte ik nog niet zo lang geleden.

Dat begint met Dennis Wilson, de drummer van de Beach Boys. In 1968 woont hij in Malibu, 24 jaar en lid van de California music scene. Op 6 april van dat jaar neemt hij twee liftsters mee, die hij afzet op hun bestemming. Nog geen 5 dagen later staan ze opnieuw te liften en deze keer gaan ze met hem mee, naar zijn huis.

Dat is het begin.

On the Beach is één van de mooiste LP-hoezen aller tijden.

Ik heb me een paar keer afgevraagd of het nou allemaal toeval was of niet. Had er ook een alternatief levenslooppad voor Dennis kunnen zijn? Of is hij er ingeluisd, hebben ze hem opgewacht? Was het onderdeel van een plan?

Manson Family

Hoe dan ook, niet lang nadat deze twee vrouwen bij Wilson waren ingetrokken meldt Charles Manson zich op hetzelfde adres. Ook hij blijft daar wonen en successievelijk voegen de andere leden van The Manson Family zich bij de rest, tot er uiteindelijk 17 mensen op het terrein verblijven.

Wees op dit moment bewust van je retrospectieve vertekening. Wij weten nu dat Charles Manson een seriemoordenaar was. Maar Dennis Wilson is een 24 jarige hippie en popmuzikant met veel geld die allemaal geestverwanten ontmoet.

Wilson is zwaar onder de indruk van Manson, die hij The Wizard noemt. Manson aast op een platencontract en probeert dat via Wilson te regelen. Maar Tony Melcher, Wilson’s producer bij de platenmaatschappij,  weigert dat. Hij wijst Manson af.

Ergens rond die tijd komt Neil Young bij Dennis Wilson op bezoek. Ze hebben elkaar leren kennen tijdens een gezamenlijk tour en Neil wil wat nieuwe muziek laten horen. In zijn autobiografie Waging Heavy Price schrijft hij:

“Anyway, I went to visit Dennis there and found him living with three or four girls who were kind of distant. There was a detached quality about them all. They were not like the other girls I had met in Hollywood or Topanga, or anywhere else for that matter. He had picked them up hitchhiking. They had a pretty intense vibe and did not strike me as attractive.”

Even later komt Charles Manson erbij en begint liedjes te spelen op de gitaar van Neil. In een hoog tempo.

“His songs were off-the-cuff things he made up as he went along, and they were never the same twice in a row. Kind of like Dylan, but different because it was hard to glimpse a true message in them, but the songs were fascinating. He was quite good.”

Als je naar The Complete Unknown gaat kijken, de film over het begin van Dylan’s carrière, dan weet je een beetje wat Young hier bedoelt.

Need for chaos

Uiteindelijk verblijft Manson maanden bij Dennis Wilson met zijn Family, tot die er op zeker moment tussenuit trekt en zijn huis bij de sekte achterlaat. Het werd hem al met al te veel en te heftig.

In augustus 1969 voltrekt zich de afschuwelijke slachtpartij in het huis van Sharon Tate en Roman Polansky. Die hadden dat nog niet zo lang geleden overgenomen van Tony Melcher. De producer die Charles Manson had afgewezen. We ontketenen een revolutie, had Manson geroepen na de moorden.

Een typisch geval van Need for Chaos.

Vijf jaar later verscheen On the Beach. Ik kende dat album wel, van naam, en natuurlijk van het titelnummer. Maar de rest was mij eigenlijk onbekend.

Dat is ook een beetje het lot van artiesten als Neil Young en Bob Dylan; hun oeuvre wordt versmald tot de hits die iedereen kent. En dat is jammer, want daardoor worden sommige parels echt over het hoofd gezien.

Zoals Revolution Blues dus, dat ik leerde kennen door een bijdrage van Israël Nash op onze playlist ‘Het Bloemterras’. Dat was al mooi, maar van het origineel was ik verbluft. Het nummer trapt af met een eenvoudig themaatje en vrijwel direct valt de band in als een zompige diesel, met de plompende, bijna funky bas van Rick Danko als belangrijkste motor.

Drummer Levon Helm, net als Danko normaliter lid van The Band, vult als een razende alle gaten, ook als ze er niet zijn. En hij gaat maar door, het hele nummer lang. Als je wil weten hoe hij dat doet, moet je het echt zelf gaan luisteren. De link naar YouTube staat hieronder.

David Crosby tenslotte vult met slaggitaar het werk van Young aan en bewaart daarmee de kalmte van het totaal. Juist die kalmte vergroot de impact van de dreiging die uit Revolution Blues klinkt.

En misschien ook wel doordat er geen couplet / refrein structuur in het nummer zit. Meezingen is er niet bij, laat duidelijk zijn dat het geen feestje is; het is een statement. Oorlog.

En Neil Young?

Die zingt of ie het echt meent.

Revolution Blues

Well, we live in a trailer at the edge of town

You never see us ‘cause we don’t come around

We got twenty five rifles

just to keep the population down

But we need you now

That’s why I’m hangin’ ‘round

So you be good to me and I’ll be good to you

And in this land of conditions I’m not above suspicion

I won’t attack you, but I won’t back you

Well, it’s so good to be here, asleep on your lawn

Remember your guard dog?

Well, I’m afraid that he’s gone

It was such a drag to hear him whining all night long

Yes, that was me with the doves, setting them free near the factory

Where you built your computer, love

I hope you get the connection, ‘cause I can’t take the rejection

I won’t deceive you, I just don’t believe you

Well, I’m a barrel of laughs, with my carbine on

I keep ‘em hoppin’, till my ammunition’s gone

But I’m still not happy

I feel like there’s something wrong

I got the revolution blues, I see bloody fountains

And ten million dune buggies comin’ down the mountains

Well, I hear that Laurel Canyon is full of famous stars

But I hate them worse than lepers and I’ll kill them in their cars

Losse eindjes

Tot slot moet ik nog een paar losse eindjes aan elkaar knopen. Dat begint met focus en context. Hoe kijk je naar Revolution Blues? Het interessante is namelijk dat het weliswaar oude muziek is voor ons, uit 1974, maar dat de makers indertijd begin 30 waren.

De autobiografie van Neil Young

Hartstikke jong nog.

Voor ons is daarom het een verhaal uit de geschiedenis, van lang geleden. Maar voor hen waren de Manson moorden nog maar net gepleegd en ook midden in hun vriendenkring. Het kwam allemaal heel dichtbij.

Crosby was dan ook niet blij met dit nummer. Hij vond het spooky en wilde het niet live spelen. Voor zover ik kon nagaan is het pas voor het eerst on stage gebracht in 2016, toen Young optrad met Promise of the Real als begeleidingsband.

Het tweede losse eindje gaat over de rest van de plaat. De grote klassieker van On the Beach is natuurlijk het titelnummer. Dat kent vrijwel iedereen en blijft mooi, hoe vaak je het ook hoort. Ook Vampire Blues en Ambulance Blues spreken tot de verbeelding. Eigenlijk staat er geen zwak nummer op On the Beach, ondanks dat het een zeer gevarieerd album is; van rock tot folk, het komt allemaal voorbij.

Dat maakt het tot een niet te vergeten album van het Bloemterras. En, gezien de inhoud van de tekst, is het eigenlijk ook een disastersong.

Los eindje drie: de covers. De leukste die ik vond is deze van The Bony King of Nowhere, ook wel bekend als Bram Vanparijs uit Gent. Zijn versie komt qua feel en impact het dichtst bij het origineel.

Ook vermeldenswaardig is de uitvoering van Israel Nash. In de Rizoomes Longlist vind je er nog een paar, waaronder die van Lee Ranaldo (ooit bij Sonic Youth) en Gov’t Mule. Maar die missen toch het gevoel van Charles Manson.

Het vierde losse eind gaat over de levensloop van twee direct betrokkenen. Dennis Wilson kreeg het na zijn vertrek uit zijn huis aan de stok met Manson. Hij had een nummer van hem op een Beach Boys plaat gezet, maar verzuimd Manson te vermelden als co-auteur. Wilson vond dat The Family genoeg van hem gejat had en geen recht had op meer geld.

Diverse volgelingen van Manson bleven Wilson stalken en hem kogels zenden met bedreigingen. In hoeverre dat invloed had op zijn alcohol- en drugsmisbruik heb ik niet verder uitgezocht. Vast staat dat hij op zijn 39e verdronk na een volle dag drinken. Toen Manson dat hoorde zei hij:

“Dennis Wilson was killed by my shadow because he took my music and changed the words from my soul.”

Manson zelf werd in 1971 veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf. In 2017 overleed hij in Folsom Prison, op de leeftijd van 83. Zijn revolution blues was voorbij, al staan er nog wel wat stoffige oude opnamen van hem op Spotify.

Oerend hard met Captain Beefheart

8 februari 2025 / / Geen reacties
Leestijd: 5 minuten

Captain Beefheart wordt algemeen beschouwd als een vernieuwer van de experimentele popmuziek. Zijn belangrijkste werk, Trout Mask Replica, staat bekend als een album dat iedereen in zijn kast heeft doch slechts eenmaal afgespeeld is. Met Bluejeans & Moonbeams is dat wel anders, ontdekte ik, terwijl die plaat bij verschijnen in 1974 juist als één van zijn slechtste werd gezien. Over een vergeten album van het Bloemterras.

De rode draad in veel liefhebberijen is dat de beoefenaars ervan de neiging hebben er steeds extremer in te worden. Het begint met een overzichtelijke verzameling of zo, maar alras wordt de kast, of nog erger, het huis, volgesleept met vondsten.  

Prooi.

Net zo lang tot je een grens bereikt, je OK-plateau. Daarna is het klaar, bij de meesten althans. Want de vraag blijft wat er aan de andere kant van die grens ligt. Die wenkt, voor sommigen, als een sirene. Ja, die uit de Griekse mythologie.

Niet van de politieauto.

Hard

Zo had ik ooit een Audi A4, waar naar mijn bescheiden mening nog wel wat meer pit in mocht. Ik had ook kunnen kiezen voor de meest geriefelijke zetel, als autoliefhebber, lekker comfortabel zitten. Maar ik koos voor power en liet hem chippen naar 200 PK.

De cover van Bluejeans & Moonbeams werd gemaakt door de neef van Captain Beefheart, Victor Hayden. Op Trout Mask Replica werd hij de Mascara Snake genoemd.

Alleen wist ik toen niet meer hoe hard ie echt kon. Dat moest ik een keertje uitproberen dus. Tijdens een vakantie in Duitsland zag ik mijn kans schoon. Op een rustig stukje snelweg, driebaans, ging ik in het midden rijden en gaf gas.

Zoemend liep de snelheid op.

180; 200; 220…

De wereld trok als een sliert aan me voorbij. Het pedaal kon nog steeds verder, inmiddels zat ik op 240, iets minder op mijn gemak. Bij 250 km/u werd ik ingehaald en vroeg me af wat er zou gebeuren als ik nu een lekke band zou krijgen. Toen wist ik ook wat er aan de andere kant van de grens lonkt: chaos, precies zoals Cynefin laat zien.

En zo gaat het ongeveer ook met de muziek van Captain Beefheart.

Bloemterras

Het was vriend Gabor, medecurator van onze gezamenlijke playlist Het Bloemterras en groot Zappafan, die me ooit liet kennismaken met Beefheart. Vermoedelijk is dat geweest via Bongo Fury, een album uit 1975 waar beide heren samen op speelden. Maar zeker weten doe ik dat niet.

Wat ik wel zeker wist, was dat het nog wel een stukje extremer mocht. Want ik was tenslotte liefhebber. Dus kocht ik Trout Mask Replica, wat over het algemeen gezien wordt als het meesterwerk van Beefheart en liet me meevoeren op zijn georganiseerde chaos. Niet lang daarna begaf ik me ook op het pad van John Zorn met avantgardistische werkjes als Lacrosse, Hockey en Pool.

Het kon me niet extreem genoeg.

Trout Mask Replica uit 1969 wordt gezien als het meesterwerk van Beefheart. Helaas staat het niet op Spotify. Op Youtube kan je hem wel vinden.

Maar net als met hardrijden hield ik dat niet heel lang vol.

Been there, done that. Klaar.

Wanneer het begint te schuren tussen interessant en leuk, weet je dat je op een grens zit. Een liefhebberij moet energie geven, niet kosten. Dus zakte ik in mijn muzieksmaak terug van chaos naar complex, om het maar in Cynefin termen te houden.

The camel wore a nightie

Jarenlang was Captain Beefheart niet meer dan een herinnering, tot Gabor Big Eyed Beans from Venus op het Bloemterras zette. Dat was veel minder chaotisch dan ik had onthouden. Waarop ik onderdook in het oeuvre van Beefheart en er weer uitkwam met Bluejeans and Moonbeams.

Een vergeten album van het Bloemterras.

Muziek archeologie.

Opzetten maar.

The camel wore a nightie. Met die kameel in nachtpon trapt Bluejeans and Moonbeams af, in Party Of Special Things To Do. Een funky blues die zomaar uitgevoerd had kunnen worden door Dr. John.

Het tweede nummer is een cover van J.J. Cale, Same Old Blues. Overduidelijk Beefheart, maar knap genoeg wel met de sfeer van Cale.

Observatory Crest is het hoogtepunt van het album. Een melancholisch stemmend nummer waarover op Captain Beefheart Radar Station, een fansite, het volgende commentaar werd gegeven:

Observatory Crest is actually a spot where people would “make out” and stuff. Kinda one of those spots from high school where people would take their high school sweethearts and the like out in Antelope Valley where Don lived for a time. Before smog overtook the valley, you could see all the way to Bishop. Wonderful place.

Don slaat op Don van Vliet, de echte naam van Captain Beefheart.

Pompadour Swamp vervolgens is weer wat experimenteler. Er lopen verschillende ritmes door elkaar en dat deed mij bij tijd en wijle denken aan King Crimson.

Captains Holiday is dan weer een instrumentaaltje met een schmierend refreintje dat een glimlach op het gezicht tovert. Voor dit nummer bestond de band uit muzikanten die ook voor Leon Russel speelden. Dat verklaart een hoop.

Rock’N Roll’s Evil Doll lijkt ook weer wat op een bluesy Dr. John nummer en bij Twist ah Luck denk je gelijk aan de Rolling Stones. Allemaal prima muziek.

Alleen bij de laatste twee liedjes moest ik even slikken. Dat zijn ballads waar Captain & Tennille nooit ver weg lijken te zijn.

Trivialia

Maar goed, Bluejeans and Moonbeams is dan ook uit 1974. Het is eerder wonderlijk dat de rest van de nummers nog zo bijdetijds klinkt, dan dat die ballads zo seventies aanvoelen. Beefheart zelf was er indertijd overigens absoluut niet tevreden over en ook All Music komt niet verder dan twee sterren, net als de meeste fans van het eerste uur.

Die zitten er anno 2025 dus allemaal naast. Met de kennis van nu is dit namelijk een prima album. Nog een paar funfacts, want die zijn er ook.

  • De muzikanten uit deze versie van The Magic Band werden al heel gauw The Tragic Band genoemd
  • Grappig genoeg staat het album in de top 10 van Kate Bush
  • The White Stripes maakten in 2001 een cover van Party Of Special Things To Do
  • Observatory Crest werd gecovered door Mercury Rev, Whipped Cream en The Married Monk

Ikzelf vind dat Bluejeans and Moonbeams van alle Beefheart albums de tand des tijds het best heeft doorstaan. Alhoewel Clear Spot ook nog best een goede plaat is. Alleen zit die net iets minder lekker, niet zo geriefelijk.

En tegenwoordig gaan we wel voor die comfortabele stoel. De tijd van oerend hard met Captain Beefheart is voorbij. Wat kwaliteit is in een mensenleven, ontwikkelt zichzelf gelukkig ook. En soms ten goede, zoals Bluejeans & Moonbeams laat zien.

Dit is het derde blog in de serie Vergeten albums van het Bloemterras. B.B. King en Dr. John gingen aan Beefheart vooraf.

Dr. John – Anutha Zone

5 januari 2025 / / Geen reacties
Leestijd: 5 minuten

Anutha Zone is het 21e album van Dr. John. Het verscheen in 1998 en is ondanks de herkenbare sound van de doctor toch een aparte eend in zijn oeuvre. Alles bij elkaar is het één van zijn beste platen, misschien wel de beste als je de Heraclitis test er op los laat.

Toen ik de nieuwe serie over de vergeten albums van het Bloemterras aankondigde wist ik al dat het onvoorspelbaar en onregelmatig zou zijn, maar eentje per jaar is wel heel karig. Dat gaan we in 2025 anders doen en ja, dat is een goed voornemen. Dus krijgt One Kind Favor van B.B. King al begin januari gezelschap van een nieuw vergeten album: Anutha Zone van Dr. John.

Anutha zone

Die trouwens ook achter de piano zat bij One Kind Favor. Maar dat is toeval.

Dr. John kende ik eigenlijk niet tot hij in 2012 met de stuiterbal Getaway kwam, dat op het album Locked Down staat. Gemaakt met Dan Auerbach van The Black Keys als producer en dat kun je goed horen; alles waar Auerbach bij betrokken is klinkt immers als The Black Keys.

Ik weet nog dat ik indertijd een interview las met Dr. John, die inmiddels opa was. Toen zijn kleinkinderen hoorden dat hij met Auerbach samenwerkte steeg opa flink in hun achting. Met dat verhaal konden ze op school komen, beter dan die oude platen uit de mottenballen die toch niemand kende.

Waarop mijn belangstelling gewekt was. Wie was dat eigenlijk, Dr. John?

Dr. John

Welnu, Dr. John is geboren als Malcolm John Rebennack in New Orleans op 20 november 1941. Na een wat onstuimige jeugd, inclusief een gevangenisstraf en drugsverslaving, verzon hij eind jaren 60 het karakter Dr. John, een denkbeeldige voodoo-man die muziek maakt in een mix van trippy psychedelische rock en New Orleans Blues.

The Electric Mayhem van The Muppetshow had Dr. John als model gekozen voor Dr. Teeth. Van links naar rechts zie je Floyd, Lips, Animal, Janice, Dr Teeth en Zoot. Foto is van Wikipedia.

In 1968 verscheen zijn debuut album Gris Gris, wat een groot succes werd. Vanaf dat moment was Dr. John The Night Tripper zijn vaste alter ego, gehuld in verentooien, ruime gewaden en kleurige make-up.

Gris Gris is overigens zowel een voodoo-vloek die uitgesproken kan worden als een beschermend amulet of talisman die er juist tegen moet beschermen. Het is een woord dat regelmatig terug komt in de muziek van Dr. John.

Zo ook op Anutha Zone.

Anutha Zone

Ki Ya Gris en John Gris zijn nummers die allebei voodo klinken, onheilspellende junglegeluiden op een langzame basis van Nola Blues. We horen conga’s, fluiten en berimbau. De doctor zelf fluistert, zingt en krijst, maar nergens wordt het wild, het blijft kalm doch sinister. Ondertussen zwelt de kopersectie af en aan en zoemen de koortjes tussen het onheil door.

Spannende muziek die lekker strak geproduceerd is.

Opmerkelijk aan Anutha Zone (wat van origine een Hindi woord is dat nu in slang wordt gebruikt voor een another state of mind, een andere vorm van bewustzijn, creatiever, uniek) is dat het grotendeels gemaakt is met Engelse muzikanten van onder andere Supergrass, Portishead en Primal Scream. Ook Paul Weller doet mee, die zelf een Dr. John cover van I walk on gilded splinters op zijn Stanley Road had gezet.

Die Britse samenwerking is waarschijnlijk ook de reden dat op Anutha Zone een prachtige cover staat van I don’t wanna know, origineel van John Martyn. Het lijkt een onmogelijke combinatie, New Orleans blues en Britse folk, maar het is werkelijk een wonderschone uitvoering, die niet voor niets een plek op het Bloemterras kreeg.

Deze opname is waarschijnlijk gemaakt door een festivalbezoeker. Geluidskwaliteit is niet optimaal, maar goed genoeg. Mooi om de doctor zo in actie te zien.

Ook opmerkelijk is de afsluiter Sweet Home New Orleans, een echte funky New Orleans R&B, met veel koper en rammelende pianootjes. Maar ook met het thema wat twee jaar later opnieuw te horen was op Creole Moon in het gelijknamig nummer; krachtig melancholisch.

Heraclitis

De kracht van Anutha Zone is dat het 27 jaar later nog steeds staat als een huis. Het had bij wijze van spreken zonder problemen vandaag de dag uitgebracht kunnen worden. Dat is niet met al het oude werk van de doctor zo. Wellicht waren albums als Gris Gris origineel in de tijd dat ze uitkwam, maar zo klinkt het nu niet meer. Nu voelt het achterhaald.

En eigenlijk is dat ook al een beetje zo met Locked Down, het album met Dan Auerbach.                                                                                                                                                               

Ik noem dat maar even de test van Heraclitis, de Griekse filosoof die zei dat niemand twee keer in dezelfde rivier stapt. Hoe meer het voelt alsof je voor de eerste keer de rivier in gaat bij het beluisteren van een album, hoe tijdlozer het is. Dat zijn de pareltjes die je zoekt, de vergeten albums van het Bloemterras.

Anutha Zone is er dus zo één.

Helaas overleed Dr. John in 2019. Daarmee verloren we een groot muzikant met een geheel eigen geluid. Luister naast Anutha Zone en Creole Moon maar eens naar dit rijtje Rebennack van het Bloemterras: Black Widow Spider, City that care Forgot, Black John the Conqueror, You Swore en Getaway en ervaar Dr. John in alle breedheid.

Het Bloemterras loopt vanaf maart 2022 en bereikte op 5 januari 1900 nummers. Op naar de 2000

Hoe meer je hem hoort, hoe beter het wordt, concludeerde ik.

Met Anutha Zone als topper.

De beste muziek van 2024

7 december 2024 / / Geen reacties
Leestijd: 9 minuten

De beste muziek van 2024 bestaat uit een lijstje van 15 nummers. Weer veel Americana en jazz met regelmatig een rockerig randje. En, oh ja, twee Nederlandse bijdragen. Daar beginnen we gelijk mee.

Bandrecorder uit 1948. Foto ANP.

Maar niet na eerst nog een klein woordje aan Spotify wrapped te hebben gewijd. Want die houdt al je liedjes bij, telt ze bij elkaar op en komt dan rond de eerste woensdag van december met het resultaat. Zo ook dit jaar.

Daar is wel wat mee, met die Wrapped.

Kijk, dat lijstje van die artiesten klopt nog wel aardig. Die zoek ik regelmatig zelf op via een album. De Greyhounds ontdekte ik begin 2024 en daar was ik best enthousiast over, zoals je ook in dit blog kunt lezen. Niet gek dus dat die bovenaan staat.

Maar dat rijtje topnummers slaat nergens op. Dat is gewoon wat het algoritme van Spotify aandraagt en dat is zeker geen random staffeltje. Memory Lane is een aardig nummer van Ryan Adams, maar niet meer dan dat. Die heb ik dus nu uit alle playlists gegooid. Dat zal ze leren :-).

Benieuwd wat Wrapped er volgend jaar in manipuleert.

Goed, op naar de beste muziek van 2024. Die is geheel vrij van elke andere manipulatie dan louter mijn smaak. Geen van de 15 is de beste. Misschien Seek High, want die blijft makkelijk in je hoofd zitten.

En de Greyhounds natuurlijk, want dat album kun je echt op elk moment van de dag en in elke situatie opzetten. Maar die staan hier niet in, omdat die al in een eigen blog zitten. Net als de Tibbs trouwens.

Zowel de shortlist als de longlist van de beste muziek over de jaren 20 tot nu toe heb ik verzameld in één playlist: de Roaring Twenties. Daar zitten dus alle jaarlijsten in vanaf 2020. Aangevuld met nummers die ik tegen kwam voor andere blogs. Die teller staat inmiddels op 789 nummers. Daar ben je ruim 62 uur zoet mee.

Genoeg ingeleid. Daar gaat ie. Zoals beloofd met twee Nederlandse inzendingen.

DeWolff – In Love

Zo langzamerhand is DeWolff een vaste gast op het Bloemterras geworden, maar in de jaarlijst op Rizoomes verschenen ze nog nooit. Dit jaar dus wel. In Love is de eerste singel van het nieuwe album dat begin december uitkomt. Niet dat ik heel veel nieuws verwacht. Al jaren maken ze soulvolle bluesrock met een vleugje psychedelica. En die wordt alsmaar beter, dat is inmiddels geen verrassing meer. Misschien wel Neerlands beste band, maar goed, ik ben dan ook een beetje In Love.

Ploegendienst & Spinvis – Interessant

Over vaste gasten gesproken, Spinvis stond al wel eerder in een jaarlijstje en wel die van 2020. Deze keer doet ie het met Ploegendienst. Dat nederpunk kwartet was mij, geheel ten onrechte overigens, volslagen onbekend. Strakke hardcore met toffe teksten, zo hoor ik op hun nieuwe langspeler DSM-5. De combi met Spinvis pakt geweldig uit, echt waanzinnig interessant.

Dark Brown – Jose in the Hole

Dark Brown is het geesteskind van de Amerikaanse producer Bryan Lee Brown. Subconscious rhytms, melodic psychedelica en abstract minimalism ronkt de reclame voor zijn nieuwe album. Die maakt Brown met veel medewerking van muzikale vrienden in een tijdsbestek van maar liefst 12 jaar. Zelfs Dick Dale, de bekende surfgitarist, deed mee aan wat naar verluidt zijn laatste opname is geworden. Mij viel vooral Jose in the Hole op, door het straffe ritme van oud Breeders drummer Jose Medeles en de speelse gitaarlijnen van Eric McFadden. En over Medeles gesproken, check ook eens zijn album Railroad Cadences & Melancholic Anthems uit 2022. Voor Americana fans.

José James – Let’s Get It

Nog meer Jose, deze keer van hem van James. Voor de derde keer in een jaarlijst, na 2018 en 2020. Ik ben dan ook vooral fan van zijn eerdere werk. In 2024 kwam hij met een nieuw album, 1978. Best een aardige plaat, maar mij net iets teveel disco. Gelukkig bracht hij een volledige live registratie uit van 1978, nota bene uit Paradiso. Met de geweldige gitarist Marcus Machado. Hopelijk gaan we daar nog veel van horen. Ik kon van Paradiso niet zo gauw iets vinden, maar het klonk ongeveer zoals deze opname uit The Blue Note.

The Messthetics & James Brandon Lewis – Fourth Wall

The Messthetics zijn geformeerd uit de restanten van Fugazi, aangevuld met gitarist Anthony Pirog. Jazz punk jam noemen ze het zelf en dat is precies wat het is. Check vooral hun album Anthropocosmic Nest uit 2019 eens uit. Gaan met de banaaaan. Maar toen übertoeteraar James Brandon Lewis zich meldde om eens een stukje mee te spelen, ging de overdrive er helemaal op. Avant punk jazz. Maar toch lekker, zoals je hoort op Fourth Wall. Eigenlijk is het gewoon indierock met een toeter. En daar dan een heel album vol van.

Mark Guiliani – Just Listen

Ik ben dol op drummers die solo gaan. In voorgaande jaren scoorde Makya McCraven daarom altijd wel een plekje in de eindlijst, maar dit jaar niet. Want de trommelaar van dienst in de beste muziek van 2024 is Mark Guiliani. Die timmert al jaren aan de weg in de jazzbandjes van onder andere Brad Mehldau en Avishai Cohen. En trouwens ook op het laatste album van David Bowie, Blackstar. Op zijn eigen album gaat ie helemaal los. Experimenteel, maar toch ritmisch. Just listen.

Nubya Garcia – The Seer

Ook Nubya Garcia uit de London jazz scene stond al vaker in een jaarlijstje. Haar stijl wordt steeds eclectischer en schuift (helaas) steeds meer de R&B op. Maar op haar beste werk klinkt ze als John Coltrane. Ook bij The Seer is die invloed nooit ver weg. Niet zo gek als je een jaar lang elke dag naar A love Supreme luistert, zoals ze onlangs in een interview vertelde.

Alberta Cross & Band of Skulls – The Thief & The Heartbreaker

Alberta Cross is sterk beïnvloed door Neil Young, zo zeggen ze zelf. Dan spits ik altijd de oren, omdat ome Neil op mijn lijstje met favoriete artiesten staat. En inderdaad, Alberta Cross doet denken aan de dromerige rocknummers waar Young vroeger ook zo goed in was. Toch klinken ze eigen genoeg op The Thief & Heartbreaker, maar dat is misschien omdat de countrypunkers van de Band of Skulls mee doen. Veruit het beste nummer van hun laatste album.

The Bones of J.R. Jones – Live Line

Jonathan Linaberry is de spil van The Bones of J.R. Jones. Hij maakt een interessante mix van punk, blues en folk, meesurfend op de golf van gitaar en drum duo’s die de afgelopen jaren over ons heen zijn gespoeld. Voor liefhebbers van The Black Keys en The White Stripes, dat spreekt dan verder voor zich, nietwaar?

Greg Koch Band – Since I’ve Been Loving You

Er zijn veel gitaristen die lekker hard over de snaren racen, maar je toch niet echt raken. Goede muzikanten, maar componeren, ho maar. Eigenlijk is Greg Koch er zo eentje. Regelmatig spelen op andermans platen en af en toe een mislukkinkje met solowerk van hemzelf. Tot hij dit jaar kwam met een bewerking van Led Zep’s Since I’ve Been Loving You. En die schoot in één keer in de roos. Goed dat er playlisten bestaan, want dan kan je de rest van zijn EP vergeten en deze in de beste muziek van 2024 zetten.

Hector Tellez & Peter Buck – Horse Skull

Hector Tellez is een Cubaanse bluesmuzikant die in 2023 heel toevallig tegen producer Barret Martin opliep, bekend van zijn werk met The Screaming Trees en Mad Season. En Martin kreeg het voor elkaar dat Peter Buck van REM en Krist Novoselic van Nirvana ook mee wilden doen op zijn debuutalbum The Great Unknown. Waar het nummer Horse Skull duidelijk boven de rest uitstijgt; Zorromuziek zonder Antonio Banderas. Nou ja, ik zei ook niet dat het perfect was. Maar wel heel goed.

Alain Apaloo & Marcus King – Nothing to Lose

Blues, beste vrienden, is al lang niet meer de voorspelbare vierkwartsmaat van weleer. In de loop van de jaren is het verbreed naar vormen van bijna World Music door fenomenen als Keb Mo, Tony Allen en Ondara. Alain Apaloo uit Togo past naadloos in dit rijtje. In 2024 verscheen zijn album Naked, vol sferische Americana die we ook zo goed kennen van Ry Cooder. Op Nothing to Lose doet Marcus King mee, die we nog kennen van No Pain uit het jaarlijstje 2020.

Jeff Lang & John Butler – Seek High

Jeff Lang is een muzikant uit Australïe die samen met Chris Whitley de mooiste uitvoering van Stagger Lee op zijn naam heeft staan. In 2024 bracht hij More Life uit, een album met een karrevracht aan muzikale vrienden. Het resultaat is een vrolijke ratjetoe aan stijlen tussen folk, world en jazz in. En blues. Seek high, opgenomen met rootsrocker John Butler, steekt met kop en schouders tussen de andere nummers uit. Hij blijft aangenaam plakken in de herinnering. Deze live uitvoering begint met een vrolijke sketch van beide heren, maar laat je daar niet door ontmoedigen. Want de betoverende combi van een banjo met slide gitaar is het wachten meer dan waard.

Molly Miller Trio – Cine

The Ballad of Hotspur is het nieuwste album van Molly Miller. Ze maakt instrumentele Americana met een rauw gitaarrandje, alhoewel het nergens echt rockerig wordt. Cine is denk ik wel het meest ruige nummer van de plaat, dus dan weet je het verder wel. Easy does it, zonder dat het saai wordt. En gitaar spelen kan ze, het is niet voor niets dat ze een gevraagde sessiemuzikant is bij artiesten als Jason Mraz. Een soort van The Shadows in nieuwe tijden.

Black Keys – Read em and Weep

De Black Keys, ik heb er een haat – liefde verhouding mee. Prachtige albums als Delta Kream en El Camino worden afgewisseld met glibberige muziek van bijvoorbeeld Brothers. Ohio Players is hun nieuwste werk en het is ze gelukt die dubbelheid nu op één en dezelfde plaat te persen. Dat gezegd hebbend, Read Em and Weep is onweerstaanbaar. Misschien dat Tarantino er voor deze ene keer nog een film bij wil maken.

Dit was het rijtje beste muziek van 2024. Alle nummers staan zoals gezegd in de Roaring Twenties playlist op Spotify. En andere muziekblogs vind je hier.

Update 24 december: Top 2000 perikelen

Sinds jaar en dag stuur ik mijn favoriete Top 2000 in naar de NPO. Die overigens wisselt per jaar, niet elk jaar zijn dezelfde muziekjes mijn favoriet. Maar uit de inzending van dit jaar werd wel heel karig geplaatst in de eindlijst; slechts 10 van de 35 nummers komen voorbij.

Deze hieronder, om precies te zijn.

De andere 25 vallen dus buiten de boot. Daaronder klassiekers als Taillights Fade, Hotellounge, Cajun Moon, Cortez the Killer, Coney Island Baby en Once. There’s something going on in de Top 2000 en het lijkt erop dat de geschiedenis van mijn popmuziek langzaam wordt gewist.

Sign of the Times, Prince zei het al. Die staat trouwens op 700.

De vet coole soul van The Greyhounds

19 maart 2024 / / Geen reacties
Leestijd: 3 minuten

Vet coole soul, dat is wat The Greyhounds maken. Hun nieuwe album ‘Live on 29th Street Volume IV’ benadert wat mij betreft de perfectie. Alles wat ze niet nodig hadden is er uitgesloopt en dan nog blijft er een hele hoop over. Met speciale dank aan drummer Jay Mumford.

Het algoritme van Spotify is een raadselachtig construct. De ene keer komt het met geweldige aanbevelingen, terwijl er net zo makkelijk af en toe pure bagger in de Release Radar dan wel Discover Weekly wordt gesmeten. Kennelijk leidt het één tot het andere; als je echt een glimmende lijst wil moet je hem zelf maken, zoals Het Bloemterras.

Had ik al gezegd dat daar inmiddels ruim 1400 nummers op staan?

Even terug naar Spotify en z’n vage algoritme. Een paar jaar geleden ontstonden er nogal wat two-man bands, zoals The Black Keys, die een avontuurlijke bluesy roots speelden. Ik luisterde er veel naar, waarna het algoritme precies dat soort bandjes in mijn aanbevelingen begon te stoppen.

Vind Ed leuk, dacht Spotify.

En sommige van die nummers waren dat ook. Zo trof ik op zeker moment ‘What’s on Your Mind’ tussen mijn aanbevelingen, het zal ergens in 2014 zijn geweest. Opgeleverd door The Greyhounds, een illuster duo dat een soort 70’s bluesy soul speelde. Ik had er nog nooit van gehoord, maar dankzij Spotify nu dus wel.

Mijn aandacht was getrokken, maar ik was ook niet weer volledig verkocht. Daarvoor zaten er iets te veel tierelantijntjes in, gekke geluidjes en rare loopjes. Maar de zang was soulvol en deed denken aan Bill Whithers met z’n tweetjes. Verder zat er genoeg gitaar in om het interessant te houden.

Darryl Hall meets ZZ Top, die rake kwalificatie kwam ik ook ergens tegen.  

Toch werd het daarna stil rond The Greyhounds in mijn afspeellijsten, het bleef mij een beetje teveel feest-en partijenmuziek. Tot ik begin van dit jaar hun nieuwe album ‘Live on 29th Street Volume IV’ ontdekte. Voor die gelegenheid hadden gitarist Andrew Trube en keyboardspeler Anthony Farrell zich versterkt met drummer Jay Mumford, beter bekend als rapper J-zone.

En wat een goed idee was dat.

Gelijk vanaf het eerste nummer ‘Nobody’s Judging’ legt Jay een retestrak ritme neer, waarover de zacht golvende Fender Rhodes en tingelende gitaar hun vet cool souldekentje uitvouwen. Dat doet bij vlagen denken aan The Philadelphia Experiment, een andere favoriet van mij.

Of zou het net andersom zijn, dat J-zone zijn drumwerk lekker improviseert in de reeds bestaande nummers? Die waren er immers al en na 15 jaar weten Andrew en Anthony precies hoe ze samen die seventies soul sfeer neer moeten zetten. Dat geeft een drummer alle ruimte voor een eigen invulling, luister maar eens naar Yeah Yeah Yeah, waar J-zone net voor elke tel op zijn snare slaat.

Hoe dan ook, het grote verschil tussen deze live opnames en de reguliere albums is dat al die tierelantijnen zijn verdwenen. Wat overblijft is een mellow, mid tempo live opname waar al het publieksgeruis kunstig uit weg is gemixed. Drie mannen en hun muziek die alleen dat doen wat strikt nodig is voor vet coole soul.

Een perfecte plaat, beter gaan The Greyhounds het niet maken. Dat is met Keep it to Yourself van The Tibbs al het tweede goede soulalbum van 2024. Het maakt nieuwsgierig naar wat dit jaar ons nog meer gaat brengen.

The Tibbs – Keep it to your Yourself

11 februari 2024 / / Geen reacties
Leestijd: 2 minuten

Prettige verrassing op het Bloemterras deze week. Daar stond opeens ‘For lack of better words’, van het Amsterdamse collectief The Tibbs. “Onversneden ouderwetsche soul”, schreef Gabor erbij, “rondom de zangeres Roxanne Hartog.” Want The Tibbs zelf bestaan al zeker twee platen lang. Dit is hun derde album.

En wat voor één.

Gelijk vanaf het eerste nummer gaat de pas er in. ‘Ain’t it funny’ klinkt een beetje als Paul Weller zonder toeters. The Style Council en Studio 150 zijn nooit ver weg. Toch klinkt het eigen genoeg, het is nergens dat je denkt dat er sprake is van jatwerk.

Op het volgende nummer ‘Can’t teach an old dog new tricks’ al helemaal niet. Dat begint met een eigenzinnige rif die zich het gehele nummer blijft herhalen. Het is het dichtst tegen rock wat The Tibbs op dit album laten horen.

Met ‘For lack of better words’ waan je je ergens terug in de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw, toen Motown scepters zwaaide in Detroit, Philadelphia en ver erbuiten. Muziek met heimwee naar een tijd die je niet eens of maar deels zelf hebt meegemaakt, waar ook Amy Winehouse zo goed in was. Een sfeer die over het hele album heen hangt.

Garagesoul, zo noemen ze het zelf. Een mix van ‘Rhythm & Blues, Funk, Jazz, Pop and Ska’.

De leukste verrassing van dit album zit vlak voor het eind. Daar horen we een geheel eigen versie van ‘Rosie’, de grootste hit van Claw Boys Claw. Een lekkere cover die onherkenbaar begint en pas als Roxanne begint te zingen valt het kwartje op zijn plek.

Al met al is ‘Keep it to yourself’ een plaatje dat je op elk moment van de dag op kunt zetten. ’s Morgens maakt het vrolijk en is er die dag opeens van alles mogelijk, terwijl als het langzaam donker wordt de nachtclub de deuren opent en het tenue de ville zich strak om je heen sluit.

Wie weet wat er daarna nog mogelijk is. Maar dat keep ik to myself.

B.B. King – One kind favor

4 februari 2024 / / 1 reactie
Leestijd: 4 minuten

In de zomer van 2008 verscheen het laatste album van B.B. King, One kind favor. King was toen al 83 en misschien is dat wel de reden dat het zo relaxed klinkt. Cool blues is het. In de jazz zouden ze het misschien blue noemen, maar ja, blues is al blue.

See that my grave is kept clean is het eerste nummer en de naamgever van ‘One kind favor’

Als beheerder van een vage verzameling kijk ik graag naar TV-programma’s met oude meuk. Mensen die hun zolder hebben opgeruimd en stiekem hopen de hoofdprijs binnen te halen. En soms zitten er echt mooie dingen bij. Ook dat is leuk.

Lucille

Een van die programma’s is Pawn Stars. Tegenwoordig van begin tot eind gescript, maar dat mag de pret niet drukken. Niet zo lang geleden kwam daar een man met een gitaar binnen, waarop de handtekening van B.B. King stond. Was die echt of een one kind favor?

Ooit, in 1949, speelde King in een schuur ergens in Arkansas toen twee mannen ruzie kregen. Door de vechtpartij die volgde ontstond er een brand, zodat iedereen naar buiten moest vluchten. King ging echter terug om zijn gitaar te redden, wat hem bijna het leven kostte.

Later bleken de twee kemphanen ruzie om een vrouw te hebben gehad, Lucille. Sinds die dag noemde B.B. King elke gitaar Lucille. Om hem eraan te herinneren dat je nooit ruzie moest maken om een vrouw en al helemaal niet terug een brandend gebouw in moest rennen om je gitaar te redden.

Screenshot uit Pawn Stars met de B.B. King gitaar, Lucille.

Gitaar Lucille werd daarna een soort gimmick. B.B. King had er velen, gaf er bijna even zo veel weg en strooide graag met zijn handtekening erop. Zo ook bij deze gitaar van Pawn Stars. Helemaal echt, ook de handtekening, maar meer waard dan 2500 dollar was ie niet. Omdat er zo veel van zijn. Teleurgesteld droop de man af.

Die overvloed was ook een beetje het probleem van B.B. King zelf geworden. In de loop der jaren werd hij onderdeel van een popcircus, waar vooral andere sterren zich via hem in het zonnetje probeerden te zetten. U2, Eric Clapton en Live Aid, ze wisten hem allemaal te vinden. Het leverde niet altijd de beste muziek op, maar het verkocht wel goed. Dat is natuurlijk ook best lekker.

Tot T Bone Burnett, een bekende americana producer, het niet langer aan kon zien. De oude B.B. King moest nog één keer laten zien wat ie in zijn mars had. Hij verzamelde een band met topmuzikanten, waaronder Dr. John op piano en Jim Keltner op drums en stelde een uitgelezen serie nummers voor.

Zoals “Sitting On Top Of the World,” “Tomorrow Night,” and “World Gone Wrong”. Die, toevallig of niet, ook op de albums van een opgeleefde Bob Dylan begin jaren negentig stonden.

One kind favor

En ook Backwater Blues, die als eerste op het Bloemterras terecht kwam. De lijst die ik samen maak met mijn oude vriend Gabor en waar wij beurtelings een nummer op plaatsen. Een soort Herenleed met een playlist.

Maar het had ook ‘See that my grave is kept clean’ kunnen zijn, van Blind Lemon Jefferson. Waar ook de titel ‘One kind favor’ vandaan komt. Bijna een shuffle en zeer ingehouden gespeeld, even moest ik zelfs aan John Hiatt denken.

Maar als King dan zijn karakteristieke gitaargeluid laat horen weet je dat je ergens anders zit. Bij cool blues.

‘One kind favor’ is het eerste album in een nieuwe serie over de vergeten albums van het Bloemterras. Het was ook het eerste album van die playlist waar ik zo van onder de indruk was, dat ik me afvroeg waarom ik er maar één nummer afhaalde. Dit was een perfecte playlist op zichzelf. Een klassieker die iedere bluesliefhebber in zijn muziekbieb zou moeten hebben.

Wat met Spotify tegenwoordig een eitje is. Als je maar weet wat je er in moet zetten.

Dus waarom zou ik niet nog meer van dit soort halfvergeten pareltjes onder de aandacht brengen? In een aparte galerij op het muziekblog van Rizoomes? Als eerbetoon aan de makers, om je eigen muziekbieb te vullen en als antidote tegen de grote popverdwazing. Er staat dus nog meer mooie muziek te komen.

Terug naar One kind favor, ter afsluiting. Dit 42e album van B.B. King is zoals gezegd een relaxte plaat, cool blues met genoeg blazers om het een New Orleans tintje te geven. Die overheersen echter nooit, net als de rest van de band. Iedereen is muzikant genoeg om zijn ego thuis te laten.

Op dit album staat er maar één in het zonnetje en dat is B.B. King.

Beste muziek van 2023

2 december 2023 / / Geen reacties
Leestijd: 11 minuten

De beste muziek van 2023 staat deze keer in een lijstje van 20 nummers, voornamelijk americana en jazz. Het is elk jaar weer even kijken wat logisch is op basis van de groslijst, soms kies ik er iets meer en dan weer iets minder. Daarnaast moet Youtube meewerken natuurlijk. Want ook daar kan het zowel mee- als tegenzitten. En dat zat het dit jaar.

Edison achter zijn tweede phonograaf, 1878

Net als vorig jaar zit achter vrijwel elke notering een goed album. Dat is een hoopvolle ontwikkeling die misschien het good old plaatjes draaien weer terug brengt. Met een mooi boek erbij.

De Top 20 van 2023 staat in willekeurige volgorde opgesteld. Er is geen nummer één of zo en al helemaal geen nummer 20. Als ik dan toch moet kiezen, zou ik Such Ferocious Beauty van de Cowboy Junkies als mijn favoriete album van 2023 aanwijzen.

Prachtige melancholieke americana die van alle kanten schuurt. Veel nummers gaan over verlies, nadat kort achter elkaar hun moeder overlijdt en vader dement wordt. En ja, de Cowboy Junkies zijn familie, twee broers en een zus, samen met een oud klasmaatje. Ruim twintig jaar bij elkaar in dezelfde samenstelling. Als voorheen metalhead vond ik het vroeger te soft, maar nu is het precies goed. Ook hun ouder werk is een aanrader.

Maar nu eerst terug naar de beste muziek van 2023. We beginnen met Alfa Mist. Daar gaat ie.

Alfa Mist – Variables

Alfa Mist verraste in 2017 met het album Antiphon, een bijna meditatieve jazz plaat vol uitgesponnen instrumentale nummers. In 2023 is hij terug met Variables. Wederom veel instrumentaal werk, aangevuld met hip hop en soul. Maar dat kan de pret niet drukken.

De track Variables trapt de lijst met de beste muziek van 2023 af. Hij begint rustig, maar na een minuut of twee mengt gitarist Jamie Leeming zich in de muzikale discussie. Dat houdt ie vrijwel het hele nummer vol, waarop ook de toeters zich nog laten gelden. Want die laten niet graag over zich heen lopen.

Maar het loopt gelukkig goed af.

The Cold Stares – The Joy

The Cold Stares is een rocktrio uit Indiana, dat al sinds 2010 aan de weg timmert. Ze maken muziek op het grensvlak van blues en rock met uitschieters richting hardrock. Daarvan is bij The Joy geen sprake. Eerder doet het denken aan de AOR van REO Speedwagon, niet in het minst door de zang van Chris Tapp.

Lekker voor in de auto met mooi weer, raampje open en niet te hard. Eigenlijk net als The Cold Stares zelf. Let ook op de drums, die mooi naar voren zijn gemixd. Dat geeft het nummer precies de extra pit die het nodig heeft.

Cowboy Junkies – What I Lost

What I lost gaat over de vader van de familie Timmins, die langzaamaan alles vergeet. Het is een vergeten dat verder gaat dan niet onthouden, het gaat over het verdwijnen van jezelf, van je persoonlijkheid.

I woke up this morning, didn’t know who I was
I looked at the room, I didn’t know where I was
Or if I ever was

Zangeres Margot weet dat gevoel met haar melancholieke stemgeluid onverbiddelijk over te brengen. Broer Michael schuurt daar met zijn gitaar strak overheen. Niet alleen op dit nummer trouwens, luister ook maar eens naar Flood. Het is schoonheid die zeer doet, a ferocious beauty.

“Het is geen muziek, het is kunst,” zou Morrison zeggen.

Erik Truffaz – Route de Nuit

Erik Truffaz is een vaste klant in mijn playlisten. Hij zoekt steeds de grenzen van de jazz op; soms richting world, van arabisch tot latin, en dan weer richting de rock. En soms alledrie tegelijk, luister maar eens naar zijn album Saloua uit 2005.

In 2023 bracht hij maar liefst twee albums uit, Clap en Rollin’. Op Rollin’ staan bewerkingen van filmmuziek uit de jaren 60. Route de Nuit is zijn interpretatie van een oude film noir Les Tontons Flingueurs, die ik niet ken. Persuader’s Theme kende ik wel, maar die mag je zelf opzoeken. Ook erg leuk trouwens.

Fantastic Negrito – Oh Betty

Fantastic Negrito is de artiestennaam van Xavier Dphrepaulezz, een zoon van Somalische immigranten. Oh Betty was de grote hit van zijn album White Jesus Black Problems uit 2022. Op de valreep van dat jaar verscheen er een mooie acoustische versie van en omdat het Rizoomes muziekjaar van december tot december loopt kon ie nog mooi mee.

Betty Gallimore was zijn Schotse grootmoeder, die rond 1750 een relatie kreeg met de tot slaaf gemaakte Grandfather Courage. Fantastic Negrito maakte ook een film bij de muziek.

In the movie, there’s a scene where she meets him in the forest and gives him cornbread from the house. When you think about the garbage that enslaved people were fed back then, the taste of that sweet cornbread must have been the taste of love. And for Grandma, sneaking that food to him was an act of true love, as well. So it’s a song of love and longing, but also doubt and fear.”

GoGo Penguin – Ascent

GoGo Penguin maakt al enkele jaren atmosferische jazz met melodieuze thema’s, die zich steeds op een andere manier herhalen. Heerlijke nietsaandehandmuziek.

In 2020 stonden ze ook al in de jaarlijst, net als hun vrienden van Mammal Hands en Foehn Trio. Eigenlijk is er geen jaarlijst compleet zonder één van die bands in het rijtje.

Deze live uitvoering van Ascent die ik vond op Youtube, is een illustratie van dat het soms mee zat. Er is toch weinig mooier dan echte live muziek, waar het nog draait om de muziek zelf in plaats van overdadige licht- en verkleedshows. Mooi om te zien hoe goed deze mannen hun instrumenten beheersen.

Gov’t Mule – Made my Peace

Gov’t Mule werd in 1994 bij elkaar gesprokkeld uit de resten van The Allman Brothers Band. De invloed van southern rock is dan ook niet ver te zoeken. Maar de band is meer dan dat. Net zo makkelijk mengen ze blues en psychedelisch door hun albums. Die verschillen daardoor nog wel eens van geluid, niet in het minst omdat ze veel samenwerken met anderen, variërend van Neil Young tot Black Sabbath.

Jammen maar.

Made my Peace doet denken aan Pink Floyd en dat is niet zo gek. Die band is hun grote voorbeeld en in 2014 brachten ze onder Dark Side of the Mule zelfs een heel cover album uit. Die perzische tapijtjes liggen er niet voor niets.

Graveyard – Bright Lights

Graveyard is een rockband uit Zweden. Ze zijn sterk beïnvloed door Black Sabbath en Cream, maar schuiven onderhand steeds meer naar de pop en bluesrock met seventies feeling. Niet in het minst door het fladderende Hammond orgeltje op de achtergrond. Bright Lights is een sferisch nummer dat goed past bij deze donkere dagen onder en in de kerstboom. Opzouten met die arreslee, wij willen rock.

Ida Mae – My whispers are Wildfire

Ida Mae is een duo uit Norfolk dat ik toevallig leerde kennen doordat ze een paar nummers hadden opgenomen met Marcus King, waaronder When Eden was my girl. Daar viel vooral het dissonante gitaargeluid mij op. Ook hun nieuwste album, Thunder above you, kent dat gruizige geluid waar ze in de Delta Blues het patent op hebben. My Whispers are Wildfire is voor hun doen een vrolijk liedje dat sterk doet denken aan The Kills.

Jason Isbell – Miles

Jason Isbell werd bekend als frontman van de Drive by Truckers. In 2007 stapte hij daar uit om voor zichzelf te beginnen. Sindsdien leverde hij negen albums af, die allemaal goed ontvangen werden. Isbell groeide uit tot een voorvechter van de rootsmuziek met een southern randje eromheen, zoals in dit nummer Miles van het laatste album Weathervanes. De geluidskwaliteit van het filmpje is niet optimaal, maar zo krijg je wel een goed beeld van de band. Met inderdaad twee drummers, daar houden ze van in zuidelijk Amerika.

Little Hurricane – Mary’s Lamb

Little Hurricane is net als Ida Mae een echtpaar dat samen muziek maakt met een nadrukkelijk Delta Blues geluid. Hun laatste album staat vol met bewerkingen van kinderliedjes. Zoals Mary’s Lamb, wat trouwens ook door Steve Ray Vaughn op de plaat werd gezet. Maar dan wel heel anders.

Het is trouwens een heel slim lam, dat van Mary. Het kan zelfs dansen en trompet spelen. Volgens zanger Anthony Catalano zelfs de ‘saddest trumpet you’ll ever hear’. Waarna hij al papapa-end voorgaat en er zowaar nog een echte trompet aansluit ook.

London Brew – Miles chases new Voodoo

In vorige jaarlijstjes was ik ook al enthousiast over de London Music Scene, zoals de verzameling jonge jazzmuzikanten daar wordt genoemd. Denk aan Tom Misch, Alfa Mist en Nubija Garcia en dan weet je ongeveer waar het over gaat.

Nubija deed ook mee in dit project van London Brew, dat ter ere van 50 jaar Bitches Brew van Miles Davis een volledig nieuwe interpretatie kreeg. En wat voor één. Miles chases new Voodoo is een korte funkexplosie van knallende drums, een tuba als bas, dubbele sax en een gitaar die komt en gaat wanneer het hem belieft.

Ceramic Dog – Order of Protection

Marc Ribot is één van mijn favoriete gitaristen. Ik zag hem eens live op North Sea Jazz en heb het hele concert met open mond zitten kijken. Voor degenen die hem niet gelijk herkennen: Ribot heeft veel gespeeld voor Tom Waits en David Bowie. Zijn geluid is uit duizenden herkenbaar.

Ook op zijn Ceramic Dog project leeft ie zich lekker uit, Order of Protection is een solo van 10 minuten. Helaas zat het hier met Youtube niet mee en kon ik geen bewegend beeld vinden van dit nummer. Nou ja, het is toch muziek voor met de ogen dicht.

Mick Flannery – Goodtime Charlie

De Ierse Mick Flannery is een intrigerende muzikant. Dat begint al met die bijzondere stem van hem. Maar ook zijn muzikale keuzes zijn interessant. Op het album I own You klonk hij bij vlagen als Gavin Friday die zijn verstand kwijt was, om daarna weer te zingen als een troubadour die bij Joe Henry de mosterd haalt. Zijn nieuwste album Goodtime Charlie is na enkele hele introspectieve platen weer lekker expressief. Eén van de beste albums van 2023.

Pony Bradshaw – A free, roving Mind

Van Pony Bradshaw had ik voor A Free Roving Mind nog nooit gehoord. En da’s jammer. Want North Georgia Rounder is een mooi americana album en mijnheer Slagharen, zoals ik hem flauw grappend noem, heeft een geweldige stem. Zijn nummers zijn kleine verhalen waar de emoties vanaf druipen. In Amerika kennen ze hem trouwens wel heel goed. Het nummer Van Gogh werd zo’n 26 miljoen keer gestreamd. Nou deze nog.

Robert Connely Farr – Must’ve been the Devil

Ook Robert Connely Farr leerde ik pas dit jaar kennen, terwijl hij toch al enige tijd aan de weg bleek te timmeren. Country Supper uit 2020 is een prachtig album vol dampende Delta Blues uit de Bentonia School, net als de Pandora Sessions die vorige maand verscheen. Daarover zegt Farr:

These sessions were modeled after our time down in Bentonia playing with Jimmy “Duck” Holmes and RL Boyce — you set up, start playing and the songs come. Sure, there’s covers and traditionals, but the magical part of those nights are the grooves that show up that weren’t written yet.

Tony Holiday – Get By

Ook van Tony Holiday had ik voor 2023 nog nooit gehoord. Motel Mississipi is zijn tweede album, op het grensvlak van Delta Blues en Memphis Soul. Met Hammond en Harmonica. En daar dan een hele plaat vol van. Wie weet gaan we daar nog veel van horen en zo niet, dan is daar altijd dit Motel nog.

The Van Pelt – Image of Health

Midden in de grunge golf van de jaren 90 ontpopten er hier en daar ook bands onder de noemer emocore. Een soort anti-venn diagram van geen punk, geen noise, geen rock en geen new wave. Met bandjes als The Silver Jews, Lungfish en The Van Pelt.

Ik was groot fan van hun album Sultans of Sentiment uit 1997 en ik was ook niet de enige. Door het succes zat de schrik er zo hard in dat de mannen van Pelt er mee stopten. Tot ze een jaar of wat geleden weer bij elkaar kwamen, wat dan anno 2023 zelfs leidde tot een nieuwe plaat, Artisans and Merchants. Daarvan Image of Health, dat met gemak beter is dan elk nummer van de laatste dEUS plaat.

All Structures Align – Hopes are Quartered

Na de emocore van The Van Pelt komen we bij de slowcore van All Structures Align. Hier weet ik niet veel meer van dat ze uit Engeland komen en dit hun tweede album is. Het deed me gelijk denken aan Slint, de grondleggers van de postrock. Repeterende thema’s, geheimzinnige spraakzang en spaarzame uitbarstingen. Voor mij de perfecte achtergrondmuziek.

Cat Power – Like a Rolling Stone

Hier stond eerst een video van deze uitvoering. Helaas is die later als privé gemarkeerd en verdwenen. Daarvoor kwam deze geluidsopname van hetzelfde concert in de plaats.

Cat Power is een enorme Bob Dylan fan. En dan echt heel enorm. Huge. Al eerder zette ze covers van hem op haar platen, zoals Paths of Victory en I believe in you. Nu is er dan de heilige graal: een integrale heropname (anders kan ik het niet noemen) van het legendarische Royal Albert Hall concert uit 1966. Die dus origineel niet uit de Royal Albert kwam, in tegenstelling tot Cat’s concert.

Onderdeel van de legende is het gemopper van het publiek over de electrisch versterkte nummers, waarvan één van de bezoekers in Ballad of a Thin Man een reprise deed door opnieuw Judas te schreeuwen. Wat Cat beantwoordde met Jesus. Want men moet wel weten over wie het hier gaat.

Het rijtje met de beste muziek van 2023 laat zien dat het een jaar was met veel goede platen. Er had nog veel meer in gekund, maar ergens moet men ook een streep trekken, nietwaar.

En die staat hier.

De beste muziek van 2023 is de zesde best-of jaarlijst. Eerdere lijstjes vind je hier: 2022, 2021, 2020, 2019, 2018.

Voor de liefhebber is er ook nog de Spotify playlist Roaring Twenties. Dat is de verzamelde groslijst van de afgelopen zes jaar met 708 nummers.

Disastersongs of 9/11

8 september 2023 / / Geen reacties
Leestijd: 11 minuten

Disastersongs of 9/11 is een lijst van 11 nummers die allemaal gaan over de aanslagen van 11 september 2001. Het is de tweede serie liedjes over ongevallen en rampen in het Museum of Accidents.

Die eerste serie ging over shootings. Daarvan viel me toen al op hoe gevarieerd de muziek over dergelijke gebeurtenissen eigenlijk is. Heel wat anders dan de originele disastersongs, dat voornamelijk folkliedjes waren over mijnrampen en treinongevallen.

Ook in Nederland bestaat er een traditie van rampliederen. Lotte Jensen deed er onderzoek naar en publiceerde zelfs een CD met dergelijke muziek. Hij staat op Youtube, voor de liefhebbers. Zelf kies ik liever voor de wat modernere muziek onder de disastersongs.

Disastersongs of 9/11
In 2012 waren we in New York en bezochten daar de 9/11 memorial. Deze plaquette hing aan de muur van de brandweerkazerne die direct naast de memorial gevestigd was.

Zoals dit rijtje van 11 over 9/11. Die in willekeurige volgorde is weergegeven en gekozen is uit een longlist van 65 nummers. Omdat ik ze de beste vond. De link naar die Spotifylijst staat onderaan de pagina.

Wat mij wederom opviel was de grote variatie aan invalshoeken die de verschillende artiesten kozen. Sommigen zitten bovenop de ellende van de slachtoffers, zoals Living Colour en Bruce Sprinsteen.

Anderen zijn boos, maar om heel verschillende redenen. Prince is boos omdat na 9/11 onschuldige Arabische Amerikanen de schuld kregen en gediscrimineerd werden. Daar was Melissa Etheridge ook boos over, discriminatie, maar dan over die van Mark Bingham, een gay passagier van de United Airlines die samen met drie anderen tevergeefs probeerde de kapers te overmeesteren.

Boos zijn verder Chris Cornell, Rush, Steve Earl en James. Over de Westerse zucht tot oorlog en de niet aflatende drang tot gewelddadige genoegdoening na aanslagen. Dat vond ik de meer klassieke benadering van disastersongs.

Net zo klassiek eigenlijk als de ooggetuigeverslagen van John Hiatt en Craig Finn. Met allebei ook weer een speciale twist in hun verhaal. Bij rampen gaat het er immers zelden normaal aan toe.

De meest verrassende invulling kwam van Tori Amos. Zij had I can’t see New York eigenlijk al geschreven en besefte op de dag zelf dat haar lied over 9/11 gaat. Het is een raadselachtige tekst die tot nadenken stemt.

De 11 beste disastersongs of 9/11 bespreek ik zoals gezegd in willekeurige volgorde. Allemaal met een korte toelichting aangevuld met een stukje uit de tekst ter illustratie.

Chris Cornell – Ground Zero

Chris Cornell was de zanger van bands als Temple of the Dog, Audioslave en natuurlijk vooral Soundgarden, voor hij soloplaten ging maken. Ground Zero komt van zijn album ‘Scream’ uit 2014. Daarover zei hij in een interview dat hij zich vooral druk maakt over het gemak waarmee terreur als argument gebruikt wordt om steeds weer een nieuwe oorlog te starten.

“Hoe erg 9/11 ook was, we moeten het loslaten om vreedzaam verder te kunnen gaan.”

When it all falls down
And the law don’t count
And it don’t seem fair
And the people don’t care

Where in the world you gonna go?
Who in the world you gonna hold?
When all the world keeps holding on to ground zero
We’ll end it all with war

Rush – Peaceable Kingdom

Rush is een hardrockband die al vanaf de jaren 70 actief is. Drummer en tekstschrijver Neal Peart overleed in januari 2020 en sindsdien staat Rush op pauze, als ware het een kat van Schrödinger; zolang we niet kijken bestaan ze nog.

Peaceable Kingdom is net als veel van de overige teksten van Peart verpakt in metaforen, met deze keer zelfs een verwijzing naar hoofdstuk 11 van Jesaja, zo maakte ik op uit de Rush Vaults:

“The wolf also shall dwell with the lamb, and the leopard shall lie down with the kid, and the calf and the young lion and fatling together; and a little child shall lead them.”

Maar in Peaceable Kingdom vreest men dat het voorlopig zo ver niet zal komen, als het Westen niet verder kijkt dan zijn eigen neus lang is. Want voor echte vrede zullen de tegenpolen elkaar moeten vinden.

All this time we’re talking and sharing our rational view
A billion other voices are spreading other news
All this time we’re living and trying to understand
Why a billion other choices are making their demands

Talk of a peaceable kingdom
Talk of a time without fear
The ones we wish would listen
Are never going to hear

Justice against the hanged man
Knight of Wands against the hour
Swords against the kingdom
Time against the tower

John Hiatt – When New York had her heart broke

John Hiatt, the eminence grise van de Americana, was op 9/11 toevallig in New York voor de promotie van zijn nieuwe album. Een paar dagen later schreef hij de tekst voor zijn versie van de disastersongs of 9/11 die hij een maand later op het stadhuis van New York uitvoerde.

Daarna bleef het tien jaar liggen, tot zijn producer hem overhaalde het alsnog op te nemen. “We just started making that record and at the end of the song a bit of hope pokes out in the lyric ‘She will rise again.’

Hiatt is een hoopverlener, en zo klinkt zijn muziek ook.

On that fiery day
When the towers gave way
NY had her heart broke
NY had her heart broke

Many heroes died
Trying to save someone inside
When NY had her heart broke
NY had her heart broke

And I was there that day
And I don’t know what to say
Except NY had her heart broke

Living Colour – Flying

De vierde van de Disastersongs of 9/11 is een bedriegelijke. De muziek klinkt namelijk lieflijk vanaf het begin, zeker voor Living Colour’s doen, maar dan is daar die prangende eerste zin: I jumped out of the window.

Heel even denk je dat je het misschien verkeerd gehoord hebt. Maar de regels erna laten er geen twijfel over mogelijk. Dit gaat over hen die geen andere uitweg meer zagen dan te springen. Heftig.

Dichterbij dan dit zal je niet gauw komen.

I jumped out the window,
To get to the parking-lot,
I’m writing this little song,
On my way down,
Never in my life,
Have I felt a heat so hot,
I had to get out.

Such a lovely day to go flying
The sky’s so clear the sun is shining
Fate has given me wings,
Such a terrible funny thing.

Bruce Springsteen – Empty Sky

Alhoewel Bruce Springsteen daar eigenlijk gewoon in slaagt. Empty sky is een hartverscheurend lied van een man die zijn vrouw is verloren door de aanslagen. Het nummer is afkomstig van het album ‘The Rising’, dat volledig aan 9/11 is gewijd.

Elk van die nummers had dus op de lijst van Disastersongs of 9/11 kunnen staan, maar ik koos voor Empty sky. Voor het multi-interpretabele beeld dat die woorden oproepen en het ingetogen karakter ervan.

I woke up this morning
I could barely breathe
Just an empty impression
In the bed there you used to be
I want a kiss from your lips
I want an eye for an eye
I woke up this morning to an empty sky

Empty sky, empty sky
I woke up this morning to an empty sky
Empty sky, empty sky
I woke up this morning to an empty sky

Blood on the streets
Blood flowin’ down
I hear the blood of my blood
Cryin’ from the ground

Tori Amos – I can’t see New York

Robert Fripp (van King Crimson) zei ooit dat alle muziek er al was, het moest alleen nog maar gehoord worden. En zo had Tori Amos ‘I can’t see New York’ dus al geschreven voor de aanslagen van 9/11.

“I really didn’t understand it until that day,” she says. “I didn’t understand some of the visuals I was getting when I was writing it. And then it started to really become 3-D as I was walking around Fifth Avenue, smelling all that burning. The burning that never goes away in your head.”

I can’t see New York is één van de meest betoverende Disastersongs of 9/11 en het muzikale bewijs van hoe een rizoom werkt door verbindingen te leggen. Zelfs al voordat de gebeurtenis daar is.

From here
no Lines are drawn
From here
no lands are owned
13,000 and Holding
swallowed in the purring
of her Engines
tracking the Beacon here
“is there a Signal
there on the other side”
on the other side?
what do you mean
the side of what things?

and you said
and you did
and you said
you would find me here
and you said
and you would find me
even in Death
and you said
and you said
You’d find me

Melissa Etheridge – Tuesday Morning

Tuesday Morning gaat over Mark Bingham, een passagier aan boord van de United Airlines die neerstortte nabij Pennsylvania. Bingham was één van de vier mannen die probeerden de kapers te overmeesteren, maar omdat hij gay was werd hij in eerste instantie genegeerd als held.

En daarna eigenlijk ook.

Daarover was Etheridge zo kwaad dat ze Tuesday Morning schreef. Ik ben het zo met haar eens dat ik bij wijze van uitzondering de hele tekst hier heb opgenomen in het lijstje Disastersongs of 9/11 .

10:03 on a Tuesday morning
In the fall of an American dream
A man is doing what he knows is right
On flight 93
He loved his mom and he loved his dad
He loved his home and he loved his man
But on that bloody Tuesday morning
He died an American

Now you cannot change this
You can’t erase this
You can’t pretend this is not the truth

Even though he could not marry
Or teach your children in our schools
Because who he wants to love
Is breaking your Gods’ rules
He stood up on a Tuesday morning
In the terror he was brave
And he made his choice
And without a doubt
A hundred lives he must have saved

And the things you might take for granted
Your inalienable rights
Some might chose to deny him
Even though he gave his life
Can you live with yourself in the land of the free
And make him less of a hero than the other three
Well it might begin to change ya
In a field in Pennsylvania

Stand up America
Hear the bell now as it tolls
Wake up America
It’s Tuesday morning
Come on let’s roll

Steve Earle – Ashes to Ashes

Steve Earle zei over 9/11 dat voor één keer 45 minuten lang iedereen in Amerika hetzelfde vond, met hetzelfde bezig was. Maar direct daarna ging het weer net als daarvoor en was het weer ieder voor zich.

“Ashes to Ashes is about the next thing that I started becoming concerned about, and the question I didn’t hear asked, which is what would make someone hate us enough to fly an airplane full of people deliberately into a hundred story building. Ashes to Ashes is about being the most powerful country in the world and it’s the history lesson about what’s happened to every other most powerful country in the world. The deal is, do we have to go the way of the Roman Empire?

Now, nobody lives forever nothing stands the test of time
Oh, you heard ‘em say, “Never say never”
But it’s always best to keep it in mind that every tower ever built tumbles
And no matter how strong, no matter how tall
Someday even great walls will crumble and every idol ever raised falls
Someday even man’s best laid plans will lie twisted and covered in rust
We’ve done all that we can but it slipped through our hands
And it’s ashes to ashes and dust to dust

Prince – Cinnamon Girl

Cinnamon Girl van Prince weet weer een andere snaar te raken in de lijst Disastersongs of 9/11. Zijn liedje gaat over een Arabisch Amerikaans meisje dat na de aanslagen zwaar wordt gediscrimineerd. Ook al deed ze niks verkeerd en kon ze er niks aan doen.

“We live in a real xenophobic place,” Prince explained to the Daily Telegraph. “They talk about all these terrorists. But I didn’t feel no terror until the media told me to feel it. Who am I supposed to be feeling terrified of?”

As war drums beat in Babylon
Cinnamon Girl starts to pray
I never heard a prayer like this one
Never before that day

Tearful words of love for people she had never met before
Asking God to grant them mercy in this face of a holy war

Cinnamon Girl
Cinnamon Girl

Cinnamon Girl of mixed heritage
Never knew the meaning of color lines
911 turned that all around
When she got accused of this crime

So began the mass illusion, war on terror alibi
What’s the use when the god of confusion
Keeps on telling the same lie?

Craig Finn – Newmyer’s Roof

Van de Disastersongs of 9/11 heeft Craig Finn wel zo’n apart verhaal dat ik hem gewoon volledig citeer van deze website. Mooier dan dit kan ik het niet samenvatten.

I moved to NYC on September 15, 2000.

Just less than a year later came the terrible events of September 11, 2001. I was working at an office in Union Square and my friend and boss Chris Newmyer suggested we come to his apartment on 2nd Avenue in the East Village. We could see the towers from the roof he said.

We went up there and saw the towers burn and then collapse. At some point he suggested we get some beer. I didn’t know what to feel that day, most of us had no emotion to access. So we got some beer, and drank them while watching the World Trade Center go down. It sounds detached now, but at the time it made sense on a day when nothing else made sense. I spent some years after that in darkness.

There was a girl in the 33rd floor of one of the towers that was a receptionist at an investment bank. She went to work that day and when the plane hit they asked her to stay where she was. They said it was safest. She decided against that and walked out of the towers and, like the rest of us, did her best to get on with her life.

Some years later I went to a birthday party. I talked to this girl. We talked all night. We fell in love and are still together. I came out of the darkness. I’m glad she didn’t do what they told her to do.

“Newmyer’s Roof” isn’t about this exactly. It’s a song about believing that something better is coming. It’s a song about light after darkness. It’s about Faith in the Future.

James – Hey Ma

Misschien is Hey Ma wel het eerste nummer dat ik ken waar een Black Swan in wordt genoemd. Het venijn zit hem deze keer in de explanatie achteraf, zingt James. Want uiteindelijk verklaart de regering de aanslag als een oorlogsdaad die gewroken moet worden. Dus ja, impact, en ja, zeldzaam, maar de wens tot oorlog was er altijd al; want dat is gewoon business. Het leed van de één is het geld voor de ander.

Now, the towers have fallen
So much dust in the air
It affected your vision
Couldn’t see yourself clear

From the fall came such choices
Even worse than the fall
There’s this chain of consequences
Within, without

Action, cause and reaction
Never follows to plan
Black swans on your picnic table
Knocking over the jam

Please don’t preach me forgiveness
You’re hardwired for revenge
War is just about business
Within, without

Updated Spotify Playlist Disastersongs of 9/11

Hieronder vind je de link naar de volledige lijst disastersongs of 9/11. In eerste instantie stonden er 65 nummers op, maar na de publicatie kreeg ik nog diverse tips waarna ik de lijst heb aangevuld tot 99 rampliederen. Vandaar updated. Deze lijst is nog lang niet compleet en gaat dat ook niet worden.

Sowieso zijn een aantal volledige albums aan 9/11 gewijd, zoals The Rising van Bruce Springsteen. Daarvan heb ik niet alles overgenomen. Maar daarnaast zijn sommige teksten zo complotterig dat ik die ook niet in de lijst heb gezet. Kritiek is terecht, maar nepnieuws en desinformatie wil ik hier niet verspreiden.

Wat eigenlijk ook een interessant thema is: nepnieuws via disastersongs. Misschien later, in een ander blog.

Zie ook het blog over 9/11 en de ruiters van de apocalyps. Met enkele filmpjes en links naar meer informatie

Kham Meslien – Fantomes…Futurs

27 mei 2023 / / Geen reacties
Leestijd: 2 minuten

Er is muziek waarvan je niet wist dat je het miste tot je het voor de eerste keer hoort. Fantomes…Futurs van Kham Meslien is daar een goed voorbeeld van. Meslien maakte een solo-album met zijn contrabas. Het leverde een plaatje op met een prachtig diep geluid, meditatief haast. Alsof je op reis gaat in een nieuwe omgeving.

Kham Meslien Fantomes...Futurs

Dat begint al met het eerste nummer, Ta Confiance. Je hoort vanaf het begin de snaren voorzichtig brommen, één voor één, alsof het beest nog niet gewekt mag worden. Aarzelend loopt het geluid door, steeds sneller, tot er na anderhalve minuut een klein swingertje in komt en het pad ingetogen dansend afgelopen wordt.

Ingetogen. Dat is het woord dat bij deze muziek past. Het is muziek voor jezelf, hooguit luister je het met z’n tweeën, maar in een groep zal het in rumoer verdwijnen. En da’s zonde.

Mauza is vervolgens een kleine improvisatie die weer heel organisch klinkt. Bij nummer drie, The Alarm, besef je opeens dat je twee bassen hoort. Hoe doet ie dat, vraag je je onwillekeurig af. Dit kan helemaal niet.

Het antwoord komt van YouTube, kijk maar eens naar dit filmpje. Meslien heeft zijn bas behangen met apparaatjes waarmee hij verschillende ritmes kan instellen. Daardoor hoor je opeens een one man band, waarbij alle geluiden toch gewoon uit die grote contrabas komen. Live.

Elbows of the land is een gedicht van Anthony Joseph. Het is het enige nummer met tekst, ritmisch uitgesproken en desondanks weer net zo ingetogen als de rest. Het verstoort de meditatie niet.

Kar Kar Kar en Gnawen vervolgen de tocht zonder nieuwe verrassingen, die bewaart Meslien voor de volgende drie nummers. Want daar horen we opeens de bas gebruikt worden als viool en als mandoline. Je wist niet dat het kon, en toch klinkt het allemaal hartstikke logisch.

Het titelnummer bewaarde Meslien voor het laatst. Fantomes…Futurs is opnieuw een korte improvisatie met de contrabas als cello. Een afscheidsgroet. Dan zijn we alles bij elkaar een half uurtje onderweg geweest. Te kort, maar de repeatknop zit dichtbij. Doen we het gewoon nog een keer.

Kham Meslien is een rasartiest die met zijn instrument mooie verhalen vertelt, rechtstreeks uit zijn hart. Dat zijn de momenten waarop je beseft hoe speciaal muziek kan zijn, dat iemand je iets laat horen, iets vertelt zonder woorden, waarvan je niet wist dat het bestond.

De eerste keer dat ik zoiets meemaakte was bij The Köln Concert van Keith Jarrett. Fantomes…Futurs van Kham Meslien komt daar dichtbij in de buurt. En ondanks dat ie gewoon op Spotify staat, heb ik hem ook op CD gekocht. Om dat prachtige geluid nog beter te kunnen horen. Heerlijk.

« Oudere berichten

© 2025 Rizoomes

Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑