Elke dag wil ik een tekening van een president maken. Een project om te blijven groeien. Ik heb nu 23 tekeningen gemaakt. Maar brengt zo’n project je echt iets? Wat zijn de lessen van de dagelijkse tekening?
De theorie leert ons dat creatief zijn gewoon hard werken is. Elke dag uren maken achter je bureau. En mijn dag heeft meer activiteiten dan uren, dus dat is wel een uitdaging. Maar niet getreurd we maken er gewoon een project van voor het nieuwe jaar. Elke dag maak ik een tekening van een president die ik op Instagram/Twitter zet.
Natuurlijk met de verwachting dat ik qua tekenen met sprongen vooruit ga en dat dit op zeer korte termijn zichtbaar is.
Brengt zo’n project iets? Jazeker. Alleen geen tekeningen die met sprongen vooruit gaan. Het laat je vooral kritisch naar jezelf kijken en dat was nu net niet de bedoeling, maar dit is ook groei. Drie lessen die ik de afgelopen weken heb geleerd.
Les 1. Vooral doorgaan
Mijn eerste tekeningen waren leuk om te maken. Gewoon veel kleur gebruiken en gaan. En kijk het lijkt zelfs ook nog ergens op.
Toen kreeg ik de geniale gedachte in mijn hoofd: ‘Maar ik kan helemaal geen portretten tekenen’. En bedankt, want vervolgens ging het een kant op die ik helemaal niet wilde. Het moest lijken, mensen moesten het mooi vinden, ik moest allemaal verschillende materialen gebruiken. En ja hoor, de kritische kramp zat aan tafel.
En nu? Opgeven? De tekeningen niet meer online zetten? Kan ik eigenlijk wel tekenen?
Of kan ik hier iets van leren en levert doorgaan me toch iets op? Groei gebeurt niet in een paar dagen tijd en gaat ook niet altijd de kant op die jij bedacht hebt. En eigenlijk was ik ook wel nieuwsgierig wat het project mij verder brengen zou en daarvoor moet je doorgaan en volhouden. Dus gewoon doorgaan!
Les 2. Doe wat je leuk vindt in een tekening
Laat los wat anderen van je denken. Laat regeltjes en hokjes los. Doe wat jij leuk vindt, gewoon vanuit jezelf. En gooi die hoge lat dan ook meteen even in de prullenbak. Want die hoort stiekem bij de hokjes van de buitenwereld.
En dat loslaten is ontzettend lastig. Maar het helpt als je ontdekt wat je echt leuk vindt. Ik ging terug naar mijn favoriete tool Procreate op de iPad. En ik kreeg een zetje in de rug van Trump.
Dit is wat ik leuk vind om te doen. Maar shit, die kritische kramp is echt een eigenwijs stuk vreten. Denk je lekker bezig te zijn, komt die weer om de hoek kijken. Ik moest ineens van mezelf alle onderdelen en stijlen in Procreate ontdekken en uitproberen. De fijne hoge lat haal ik gewoon uit de prullenbak en pas ik toe op mijn favoriete tool.
Niet blij. Helemaal niet blij. Nog dieper in mezelf duiken, wat vind ik nu echt leuk? En daar kwam ik gewoon weer terug bij mijn eigen stijl, de Wendriaan. Een stijl die ik leuk vind en ik met veel plezier teken.
Les 3. Blijf lezen en ontdekken
Het is niet een kwestie van elke dag alleen een tekening maken en die op sociale media zetten. Het is leren om jezelf te zijn, om jezelf te durven zijn. Jezelf laten zien. Maar zo gemakkelijk is dat niet. Wie ben ik, wat is mijn stijl? Er zijn verschillende creatieve boeken die je hier verder in kunnen helpen.
Bij mij kwamen er toevallig twee mooie dingen bij elkaar die mij hielpen om meer inzicht te krijgen: dit project en het boek ‘ The creative Habit’ van Twyla Tharp. In het boek worden verschillende vragen gesteld. Drie van deze vragen brachten mij een leuk inzicht:
- Which artists do you admire the most? Ha die is gemakkelijk: Mondriaan en Seurat (pointillisme).
- Why are they your role models? De aparte technieken, werken met dots en blokken. De betekenis van kleur in hun werk. Ze kiezen hun geheel eigen stijl.
- What do your role models have in common? Voor mij is dat het kleurgebruik en de technieken die ze toepassen.
En dan kan het raar gaan. Ineens herinnerde ik mij hoe mooi ik vroeger de disco dip vond op mijn ijsje. Al die kleuren zo bij elkaar, kleine ronde stipjes, wat een mooi gezicht. Nu houd ik ook erg van eten, dus heel lang keek ik er ook weer niet naar, maar ik vond het schitterend.
Vanuit de disco dip is het een kleine stap naar het kleurgebruik van Mondriaan (geen stipjes maar blokken en primaire kleuren). En vanuit Mondriaan heb ik de stap gemaakt naar de Wendriaan. De stap naar pointillisme is wellicht nog kleiner. Zijn al deze schilderijen niet gewoon allemaal disco dipjes?
En is dit dan niet gewoon waar mijn hart ligt (en misschien ook mijn eigen stijl): bij kleuren en afwijkende vormen (rondjes en blokken). Is dit de weg die ik verder uit kan bouwen?
Deze vraag verklaart waarom mijn laatste tekeningen allemaal uit rondjes bestaan, want dit is de weg die ik wil ontdekken.
Mooi om te lezen. Je verwoordt ook mijn “zoektocht”.
Ik blijf je graag volgen!
Veel plezier.
Dank je wel, leuk om te horen!