Leestijd: 3 minuten

Vanaf welke leeftijd luistert een mens actief naar muziek? Dat je weet wat je hoort, wie er speelt en je zou kunnen spreken van een eerste favoriet, dat je ergens fan van bent. En dan niet bepaald door wat de meest populaire klasgenoten leuk vonden, want dat ging namelijk niet om de muziek maar om wat anders, groepsdynamica.

Daardoor kan ik (gelukkig wel) The Rubettes en ABBA van mijn lijstje schrappen. Wat dan overblijft als mijn eerste favoriet is denk ik Deep Purple. Buurjongen Theo had er een LP van, Deep Purple in Rock, en die mocht ik lenen om op te nemen. Op een cassettebandje, zo’n bruin met oranje BASF-ding, ja ja.

Van Morrison heeft eigenlijk nooit op mijn lijstje gestaan, of eigenlijk niet dat ik wist, terwijl het wel tijdgenoten zijn. Zo dacht ik bijvoorbeeld lange tijd dat Brown Eyed Girl van The Rolling Stones was. Pas bij de CD ‘What’s wrong with this Picture’ raakte ik geïnteresseerd in Van the Man en zijn soulvolle stem. En nog steeds maakt hij fijne platen, zoals ‘Roll with the Punches’ uit 2017 en onlangs nog ‘You’re driving me Crazy.’ Dat is hoe de oude Van Morrison nu klinkt.

Als je wilt weten hoe de nieuwe Van Morrison nu zou klinken, moet je vooral eens gaan luisteren naar False River van Andrew Duhon. Al vanaf de eerste zinnen in het openingsnummer ‘Comin Around’ hoor je dezelfde soul die in de zang van Van Morrison zit. Het doet trouwens ook wel een beetje denken aan Foy Vance, nog zo’n zanger die een geloofwaardige emotie in zijn stem weet te leggen. Luister maar eens naar ‘Make it Rain’. Prachtig.

Op False River staat muziek waar je op weg zweeft, naar oorden ver van hier rondom de Mississippi Delta. Ook niet zo gek, als je weet dat Duhon uit New Orleans komt en de Delta blues de primaire inspiratie was voor deze plaat. Hij mixt verder wat soul en jazz door die blues en noemt zich desondanks een singer songwriter. Ik vind het prima, als het maar lekker klinkt. En dat doet het, het zijn stuk voor stuk geweldige nummers, opgebouwd rondom die steeds weer bijzondere stem van Duhon.

Grofweg verdeelt Duhon zijn teksten over twee onderwerpen: verbroken relaties en zijn omgeving. Die laatste categorie liedjes heeft net iets mijn voorkeur, zoals ‘Street Fair’ en ‘Mississipi be my guide,’ omdat hij daarin elementen van blues en jazz verwerkt die die liedjes net iets spannender maken.

Dat lijkt bij nadere beschouwing niet zo vreemd als het lijkt. Duhon vertelt dat veel van de songs op False River zijn ontstaan samen met de band.

“These new songs came along not just as solo compositions the way I had written in the past, but I allowed what the trio was doing to start musically pushing and musically informing me to write more thoughtful music, basically. Before this record I would have told you the lyrics come first, but in playing with these guys the music came about first that put me in a space the lyrics had to fit into more rigidly. So some of this stuff was a learning curve in trying to write songs that way.”

andrew duhon

Een andere inspiratiebron voor deze muziek was het essay ‘self-reliance’ van Ralph Waldo Emerson uit 1841. Een Amerikaanse klassieker, met quotes als: “To believe your own thought, to believe that what is true for you in your private heart is true for all men, —that is genius” en “Trust thyself: every heart vibrates to that iron string.” De teksten van False River klinken met deze wetenschap dan toch weer net even anders. Niet dat het heel veel uitmaakt. False River is gewoon een prachtig album, gezongen door een man met een geweldige stem die je ook gelooft als je hem niet verstaat.


Meer lezen over muziek? Of boeken? Check Boek & Plaat