Wanderings in crisis

Met Escher op Reis in Leeuwarden

Leestijd: 7 minuten

In 2018 bezocht ik de tentoonstelling ‘Escher op reis’. Het bood een mooi overzicht van zijn werk, maar ik was het meest geraakt door drie velletjes met belangrijke data uit het leven van Escher. Door hemzelf getypt en hier en daar voorzien van een aanvulling met balpen.

Die dag was ik al vroeg in Leeuwarden, voor negenen om precies te zijn. De ochtendzon streek haar licht zachtjes over de gebouwen en maakte lange schaduwen op de grond. Die zouden allengs korter worden en dan zou het weer net zo warm worden als gisteren, met onweersbuien als afsluiter. Maar nu was het nog rustig.

Ik zat met een croissant en koffie voor het station, en keek recht op twee grote witte hoofden die uit de grond staken. Er hing een mistig wolkje omheen. Had er water uit gespoten, dan had ik gedacht dat het een fontein was. Maar nu wist ik het niet zo zeker. Het maakte de toeristen in ieder geval niet uit wat het was, zij verdrongen zich toch wel voor de beelden om foto’s te maken. Er vormde zich al een rij, inclusief voordringers. Amsterdamse toestanden, daar in de culturele hoofdstad op de vroege ochtend.

De nieuwe fontein van Leeuwarden

Iets verderop, bij een onduidelijk laag muurtje, kwam een groepje Japanners aan, in de voor hen tegenwoordig zo kenmerkende uitdossing van mondkapjes, handschoentjes en doorzichtige poncho’s. Je weet, als je dit soort groepen ziet is er in de buurt altijd iets internationaals te doen.

In dit geval was het de tentoonstelling ‘Escher op reis’ in het Fries Museum. Maar die ging pas om 10.00 uur open. Nog meer dan een uur moest men zichzelf vermaken en dat ging hen niet makkelijk af. Luidkeels giechelend drentelde men om elkaar heen, selfies makend in elke mogelijke variatie die de groep kon verzinnen. Kennelijk lieten ze hun Zen thuis als ze op vakantie gingen. Ik besloot om maar eens een rondje te gaan wandelen, weg uit de onrust en de koffie was toch op.

Toen ik iets na tienen bij het museum arriveerde was de groep Japanners nergens meer te bekennen. Mogelijk waren ze al binnen, of misschien waren ze wel ergens anders heen gegaan. Wie zou het zeggen?

Bij de entree was het gelukkig niet zo druk, ik kon gelijk doorlopen. De zaal was op de eerste verdieping en plechtig deed ik de deur open, benieuwd wat erachter zou zitten. Het eerste wat opviel was het gedempte licht en het verbod om foto’s te maken. Mensen bewogen zich in kleine groepjes door de ruimte en verspreidden murmelende geluiden, alsof er overal beekjes ontsproten.

De tentoonstelling zelf was in chronologische volgorde opgezet, waardoor je een goed beeld van leven en werk van Escher krijgt. Veel bekend werk, zag ik al gauw, en mooi om het een keer in het echt te zien.

Maar de gebruikte techniek van Escher is zo goed reproduceerbaar in posters en boeken, dat je weinig nieuwe details ziet en dan leveren de bijna publiek geworden beelden, zoals de hand met de spiegelende bal, eigenlijk geen verrassingen meer op. Ik was dan ook redelijk snel door het eerste deel van de tentoonstelling heen.

De trap naar de tentoonstellingszaal in het Fries Museum

Het tweede deel was echter wel nieuw voor mij, en bestond uit beelden van nachtelijk Rome. Dat deel van de zaal was vrijwel donker, en door een uitgekiende belichting van de kunstwerken springen de witte objecten tussen de zwarte lijntjes van Escher uit. Met name het kerkje van Piazza Venezia is mooi, maar ook de San Giorgio in Vellabro en de koepels van de Monte Santo en Santa Maria dei Miracoli zijn prachtig. Het is net alsof ze echt in lamplicht staan, alsof het leeft. Niet in onze wereld, maar in een eigen wereld met eigen wetten, waar we een glimp van mogen opvangen via de gravures van Escher.

Zelf had hij een uitgesproken mening over Rome. “Ik werkte aldus: des avonds van plusminus 8 uur tot 11 of 12 uur ’s nachts, schetste ik in Rome, in dat verwonderlijk prachtige nachtelijke Rome, waarvan ik zooveel meer houd dan van dezelfde architectuur overdag. Alle overmatige barok-tierelantijnen waarmee Rome overvuld is vervagen des nachts.” Een mooie quote, die meer over Eschers karakter zegt dan zijn gravures doen. Je kunt een mens dus niet alleen inschatten op basis van zijn werk.

De persooon Escher komt nog dichterbij door drie getypte velletjes die onopvallend aan het eind van de tentoonstelling in een vitrine zijn opgehangen. Alle blockbusters, zoals de ‘Metamorphose’ en de ‘Waterval’ heb je dan net gehad en ook de groep Japanners had mij inmiddels ingehaald.

“(Werk)reizen en verblijfplaatsen van M.C. Escher, geb. 17 juni 1898,” stond er boven het eerste A-viertje getypt. Met blauwe pen is erbij geschreven dat het opgemaakt is in Laren, ongeveer 1971. Mijn aandacht was gewekt, dit had Escher zelf gemaakt! Nu had hij natuurlijk alle werken zelf gemaakt, maar die zijn van zo’n buitenaardse kwaliteit dat je de mens erachter er niet meer in terug ziet. Maar dit waren gewoon drie velletjes, waarin hij voor zichzelf had opgeschreven waar hij allemaal geweest was. Het soort lijstje dat je zelf gemaakt zou kunnen hebben. En dat ik nu ook ging namaken, want omdat je niet mocht fotograferen heb ik van alles in mijn smartphone moeten noteren.

Piazza Venezia

De opsomming begint met dat hij leerling was aan de school voor Bouwkunde en Sierende Kunsten te Haarlem. Van 1920 tot 1922. Daarna maakt hij zijn eerste reis, naar Italië. “Gedeeltelijk met 2 jeugdvrienden”, schrijft hij erbij. Wat volgt is een lange feitelijke lijst met plaatsen. Het zijn de persoonlijke noten tussendoor die het overzicht zijn persoonlijkheid geeft.

Zoals in 1925. Hij reist dan naar Meran. “Overlijden van broer Arnold”, staat er tussen haakjes achter. En dan in 1926. Bij 23 juli staat dat zijn eerste zoon George is geboren. Op 8 december 1928 gevolgd door de 2e zoon Arthur. De plaats staat er niet bij. De geboortes zijn kennelijk net zo belangrijk als de reizen, concludeer ik al typend. Escher leefde dus niet alleen voor zijn kunst.

6 maart 1938 wordt derde zoon Jan geboren. Ukkel, schreef hij erbij, want daar woonden ze vanaf 1937. Op 14 mei 1939 overlijdt zijn vader en een jaar later op 27 mei 1940 zijn moeder. Kennelijk gebeurde dat allemaal in Ukkel, gezien de opmerking die hij in de kantlijn schrijft bij het overlijden van zijn moeder. “Pas op 3 juni kon ik weer naar Den Haag”, schrijft hij.

Ik vroeg me heel even af wat daar dan allemaal gebeurd zou zijn, tot ik besefte dat op 10 mei 1940 de Duitse invasie had plaatsgevonden. Het was oorlog en het leven van Escher moest gewoon door. Even wachten dus tot de eerste oorlogshandelingen voorbij waren. Je kan je er nu weinig meer bij voorstellen hoe dat geweest moet zijn.

San Giorgio Vellabro

Vanwege de oorlog keerde het gezin Escher vlak daarna terug naar Nederland. “20 febr. 1941 definitief vertrek uit Ukkel naar Baarn Nic. Beetslaan 20”. Er volgen nog verhuizingen naar de v. Heemstralaan 56 (later 32) en in 1945 naar nummer 28. “Eigen woning”, noteert hij. In 1970 verhuist hij naar het Rosa Spierhuis in Laren. De laatste reisvermelding is ook van 1970. “16-17 nov. teruggevlogen van Montréal naar Schiphol”. Escher zou nooit meer op reis gaan.

Thuis overdenk ik de velletjes nog eens. Hij moet ze geschreven hebben in het Rosa Spier huis, in Laren, aan het eind van zijn leven. Maar voor wie, of aan wie? “Het Rosa Spier Huis is een woon- en werkgemeenschap van oudere kunstenaars. Met de zorg en ondersteuning van onze betrokken medewerkers, kunnen zij tot op hoge leeftijd hun vak blijven beoefenen.”

Escher was er alleen ingetrokken, zijn vrouw had in 1968 besloten om terug naar Zwitserland te gaan. De enige belangrijke datum die hij niet op de lijst heeft geschreven. Zou het te pijnlijk zijn geweest of vond hij het de vermelding niet waard? Ik heb geen idee. Het leidt tot de constatering dat ik nu tegelijkertijd zowel meer als minder kennis van Escher had. Dat je iets weet over een mens betekent kennelijk niet dat je hem beter hebt leren kennen. Een paradox waar Escher vast een prachtige gravure over had kunnen maken.

Achteraf had ik toch die foto’s moeten maken.

Laatste update van dit blog is van 29 december 2020

2 reacties

  1. Kees Plaisier

    Een heel mooi verhaal. Brengt Escher dichterbij en ook het belang van rustig kijken, op eigen doft, met eigen observaties. Proficiat!

    • Ed

      Dank! 🙂

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

© 2024 Rizoomes

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑